Της Ιωάννας Μαρή, επίτ. Σύμβουλο Επικρατείας, Πρόεδρο της Ελληνικής Εταιρείας Προγεννητικής Αγωγής και του δρα Κωνσταντίνου Αθανασίου Καυκαλίδη
Η σημερινή αύξηση και ένταση τρομακτικών περιστατικών βίας μας οδηγούν να κάνουμε τον γύρο της σύγχρονης και παλαιότερης επιστήμης σ’ αυτό το θέμα και στις αιτίες του. Από πολλές επιστημονικές ανακοινώσεις σύγχρονες και παλαιότερες πλέον του ημίσεως αιώνος, γνωρίζουμε ότι
«Η αποδοχή του παιδιού εκ μέρους της μητέρας-εγκύου, και του πατέρα, η αγάπη τους για το παιδί που περιμένουν, ο ενθουσιασμός τους και η εσωτερική γαλήνη της μητέρας και, ο πλούτος της επικοινωνίας που διατηρεί μαζί του, καλύπτουν βασικές ανάγκες του εμβρύου και ασκούν καθοριστική επίδραση στην ομαλή φυσική και ψυχική του διάπλαση, στις βασικές γραμμές της προσωπικότητάς του, στις προδιαθέσεις του χαρακτήρα του» καθηγητής J. P. Relier, νεογνολόγος. Όταν αυτή η θετική αντιμετώπιση δεν υπάρχει αλλά αντίθετα το αναμενόμενο παιδί είναι ανεπιθύμητο, ως ύπαρξη ή ως φύλο, τότε οι βασικές του ανάγκες δεν καλύπτονται… Και επειδή αυτή η άρνηση της αποδοχής του από την μητέρα ή και τον πατέρα εγγράφεται στην κυτταρική μνήμη του παιδιού, το παιδί αυτό, κι αργότερα ο ενήλικος, ποτέ δεν ξεχνάει ότι η μητέρα απέρριψε την ύπαρξή του, δεν το επιθύμησε, δεν το αγάπησε…αυτή η απόρριψη είναι συγκινησιακά γραμμένη μέσα του. Δεν της το συγχωρεί … Ποτέ κι αυτό δεν θα μπορέσει να αγαπήσει τον εαυτό του και τον συνάνθρωπο. Αυτά τα παιδιά συχνά ρωτούν την μητέρα τους:
«Μάνα, γιατί με γέννησες;» Συχνά δεν δέχονται να θηλάσουν από την μητέρα… Κι αργότερα κάθε γυναίκα που συναντούν την ταυτίζουν με την μάνα τους που δεν τα αγάπησε… Δυσκολεύονται να ευτυχήσουν στην ζωή.
Ο καθηγητής παιδίατρος A. Fedor-Freybergh του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης αναφέρει την περίπτωση της μικρής Χριστίνας, η οποία από την γέννησή της αρνήθηκε με επιμονή το στήθος της μητέρας της, ενώ ρίχθηκε με ορμή στο μπιμπερό που της παρουσίασαν και γαντζώθηκε στο στήθος μιας άλλης γυναίκας κι άρχισε να θηλάζει ορμητικά. Μια διαίσθηση του καθηγητού τον ώθησε να ρωτήσει τη μητέρα: «Κυρία, το θέλατε πραγματικά αυτό το παιδί;»
«Όχι παραδέχθηκε εκείνη. Ήθελα να το ρίξω, αλλά ο άνδρας μου ήθελε αυτό το παιδί και γι αυτό το κράτησα».
Ο Έλλην ψυχίατρος Αθανάσιος Καυκαλίδης στο βιβλίο του «Η γνώση της μήτρας» αναφέρει πολύ σοβαρότερες σωματικές και ψυχολογικές διαταραχές στην ομάδα των ενηλίκων που ήταν ανεπιθύμητοι ως έμβρυα καθ’ όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης, ή στο μεγαλύτερο χρονικό μέρος αυτής.
Ο David Chamberlain, διδάκτωρ ψυχολογίας στο San Diego αναφέρει περίπτωση τεσσάρων εφήβων που έκαναν απόπειρα αυτοκτονίας, κάθε χρόνο την ίδια εποχή: εποχή που κατά τις διηγήσεις των μητέρων τους εκείνες έκαναν απόπειρα αποβολής τους, τις οποίες ωστόσο οι έφηβοι αγνοούσαν.
Ούτε τον εαυτό τους αγαπούν τα παιδιά που δεν αγαπήθηκαν από την μητέρα, θεωρώντας ότι δεν ήταν άξια να αγαπηθούν…
Ο συγγραφέας Leonard Orr, στο βιβλίο του «Συνειδητή Αναπνοή» αναφέρει:
Ο δρ Κωσταντίνος Αθανασίου Καυκαλίδης σε συνέντευξή του αναφέρει: Ο πατέρας μου Αθανάσιος Καυκαλίδης, ψυχίατρος, ερευνητής, συγγραφέας των σπουδαίων επιστημονικών βιβλίων: «Η γνώση της μήτρας» και «Η μήτρα και η υποκειμενική αλήθεια» απέδειξε, με έρευνες του 1960 ότι η έλλειψη επιθυμίας παιδιού της μητέρας-εγκύου είναι «διαταγή για το παιδί να μην υπάρχει»… Τα συνεχώς για όλη την εγκυμοσύνη ανεπιθύμητα παιδιά έχουν δεχθεί μια πολύ βαριά τραυματική εμπειρία , γι’αυτό και τα παιδιά αυτά σε αυξημένα ποσοστά εκδήλωσαν σοβαρές ασθένειες , επίσης βιαιότητα και παραβατική έως εγκληματική συμπεριφορά, ως έφηβοι και ενήλικοι.
«Η έγκυος, όταν στρεσάρεται έντονα από ενδογενή ή εξωγενή αίτια, απελευθερώνει στο αίμα της, κορτιζόλη, κατεχολαμίνες (αδρεναλίνη, νοραδρεναλίνη, ντοπαμίνη) και άλλα βιομόρια σε αυξημένα επίπεδα, ικανά να προκαλέσουν αλλοιώσεις στην ανάπτυξη του κεντρικού και περιφερικού νευρικού συστήματος του κυήματος.» «Εκείνος που βιαιοπραγεί εις βάρος γυναίκας, έχει αναβιώσει μέσω της ταύτισης, τον απόλυτο ψυχικό πόνο της υπαρξιακής απόρριψης του από την μάνα του, αναβιώνει την απειλή για την ύπαρξη του, τη ζωή του, διότι η μάνα, όσο ήτανε στη μήτρα της, δεν τον ήθελε να ζήσει.. Ξαναζεί ασυνείδητα το παρελθόν, ενστικτωδώς, στην επαφή του με την γυναίκα, αισθάνεται ότι απειλείται η ζωή του …και αντιδρά εναντίον της με τις βίαιες πράξεις του».
Η πιο πρόσφατη έρευνα, του 2020, από ομάδες νευροεπιστημόνων, υποστηρίζει ότι το ΠΡΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟ stress, ευθύνεται για την εκδήλωση: Αυτισμού, Σχιζοφρένιας, Νευροαναπτυξιακών και ψυχικών διαταραχών ικανών να προκαλέσουν αλλοιώσεις στην ανάπτυξη του κεντρικού και περιφερικού νευρικού συστήματος
«Η παλαιότερη προσέγγιση (1960), αυτή του Αθανασίου Καυκαλίδη, και πολλών συγχρόνων του, εστιάζεται στο ψυχικό τραύμα που δέχεται το έμβρυο κατά την κύηση, εφ’ όσον αυτό είναι ανεπιθύμητο.
«Η προγεννητική ψυχολογία και η ενημέρωση των νέων υποψηφίων γονέων μπορεί να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση.
Τουλάχιστον το να κρουσθεί ο κώδωνας του κινδύνου στους νέους που δεν έχουν γίνει ακόμα γονείς, έτσι ώστε να συνειδητοποιήσουν, πόσο εύκολο είναι να καταστρέψουν τις ζωές των παιδιών τους μέσα στην άγνοιά τους για την τόσο σημαντική αυτή η φάση της ζωής μας.
Ή αντιθέτως, ευτυχώς, εάν γνωρίζουν, πώς μπορούν να φέρουν στον κόσμο παιδιά ψυχικά και σωματικά υγιή και ταλαντούχα, δημιουργικά, με αγάπη για τον εαυτό τους, τον συνάνθρωπο και το περιβάλλον τους.»
«Η επένδυση στην εγκυμοσύνη και στην προσχολική ηλικία είναι από τα εκ των ων ουκ άνευ μιας κοινωνίας”. Αποφθεγματικά αναφέρει ο Ομότιμος Καθηγητής Παιδιατρικής και Ενδοκρινολογίας του Παν/μίου Αθηνών, ερευνητής, συγγραφέας Γεώργιος Χρούσος, «Καθημερινή» 15-12-2019.
«Η ζωή ξεκινάει από το πρώτο κύτταρο» «Ενδομητρίως αρχίζει η εκπαίδευση του παιδιού» Κωνσταντίνος Πάγκαλος, γενετιστής και παιδίατρος, μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών.
«Από την κοιλιά της μάνας διαμορφώνεται το σενάριο ζωής του ανθρώπου» Ματθίας Γιωσαφάτ, ψυχίατρος, ψυχαναλυτής
Κι ας ακούσουμε τέλος το μνημειώδες επιστημονικό κείμενο του διάσημου Καναδού ψυχιάτρου ερευνητή Καθηγητή Thomas Verny: «Δεν μπορεί να υπάρξει Οικολογία στον Κόσμο, χωρίς να προϋπάρξει Οικολογία στη Μήτρα», ένα κείμενο που έχει κάνει τον γύρο του κόσμου:
“Κάθε παιδί, πριν από τη γέννησή του, έχει συχνά σήμερα βομβαρδισθεί μέσα στη μήτρα από τοξίνες, οι οποίες είναι δυνατόν να είναι ορμονικές, φυσικές, χημικές και ψυχολογικές. Σοβαρές είναι οι βραχυχρόνιες και μακροχρόνιες συνέπειες αυτών των τοξινών στην ανάπτυξη των παιδιών. Πιστεύω ότι αν δεν μάθουμε να προστατεύουμε την καθαρότητα, αγνότητα και γαλήνη του αμνιακού σύμπαντος, κατ’ανάγκην θα αποτύχουμε να διασώσουμε τον κόσμο από την καταστροφή, λόγω βίας και ρύπανσης.
Τα παιδιά που υφίστανται βία στη μήτρα έχουν ήδη προγραμματισθεί να εξελιχθούν σε ενηλίκους, οι οποίοι θα ασκούν βία στη γη και στ’άλλα γύρω τους ανθρώπινα πλάσματα. Πριν να μάθουμε να μειώσουμε και βαθμιαία να εξαλείψουμε τους επιβλαβείς παράγοντες κάθε είδους (φυσικούς και ψυχολογικούς), οι οποίοι βομβαρδίζουν το παιδί πριν από τη γέννησή του, ο αγώνας μας κατά του εγκλήματος, των κακών έξεων και εθιστικών εξαρτήσεων, των φόνων και της αλληλοεξοντώσεως, της κακίας, της μολύνσεως και της καταστροφής των εδαφών μας, των δασών, των ποταμών, των θαλασσών και της ατμόσφαιρας θα είναι καταδικασμένος σε αποτυχία.
Θεωρώ ότι πρέπει να αποτελεί μια από τις βασικές επιδιώξεις της κοινωνίας, το να επεκτείνει την ιδέα της οικολογίας, ώστε να συμπεριλάβει την προστασία και την διατήρηση της καθαρότητας και αθωότητας του αμνιακού σύμπαντος.»
«Μόνον αυτός που έχει δεχθεί ως έμβρυο την αγάπη της μητέρας και του πατέρα, θα μπορέσει αργότερα να προσφέρει αγάπη προς τον εαυτό και τον συνάνθρωπο» δρ Thomas Verny.
«Η αποδοχή, η αγάπη της μητέρας για το παιδί της, οι θετικές ιδέες της γι’αυτό, αποτελούν βασικό παράγοντα για την ανάπτυξη συνάψεων του εγκεφάλου του, ασκούν καθοριστική επίδραση στην ομαλή φυσική και ψυχική του διάπλαση, στις βασικές γραμμές της προσωπικότητάς του, στις προδιαθέσεις του χαρακτήρα του»: καθηγητής J. P. Relier, νεογνολόγος.
Πρέπει οι νέοι αυτό να το πληροφορηθούν, ώστε εκείνοι αλλιώς να προχωρήσουν συνειδητά στην δημιουργία παιδιών, προσφέροντάς τους την αγάπη τους και το καλωσόρισμά τους!
Τι εξαιρετική ευτυχία για την κοινωνία του αύριο!
