
Μια «πρόβα τζενεράλε» (μια πλήρης πρόβα θεατρικής ή μουσικής παράστασης με σκοπό την τελειοποίησή της, πριν τη δει το κοινό) ήταν ―εάν θα έχει συνέχεια― η προχθεσινή εκδήλωση της Εφημερίδας των Συντακτών για τη δυνατότητα σύγκλισης και ενιαίας δράσης της κεντροαριστεράς, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα με ομιλητές: την Έφη Αχτσιόγλου από τη Νέα Αριστερά, τον Μανώλη Χριστοδουλάκη από το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ. και τον Διονύση Τεμπονέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Το ερώτημα που έθετε η διοργανώτρια εφημερίδα «Απέναντι στην κυριαρχία Μητσοτάκη, ποιος;» (μετά λένε γιατί ο Μητσοτάκης έχει «σουξέ», αφού και τα αντίπαλα μέσα τον βοηθούν), στο… διάβα προς τον τόπο συνάντησης άλλαξε κι έγινε «Απέναντι στην κυριαρχία Μητσοτάκη, πώς;» Το έθεσε προσφυώς ο Τεμπονέρας (ερωτώμενος από τους δημοσιογράφους) κατά την είσοδό του στην αίθουσα, αλλά και κατά τη διάρκεια της τοποθέτησής του, για να επισημανθεί στους διοργανωτές και τους παρισταμένους ομιλητές, σχεδόν περί το πέρας της συζήτησης, από έναν βιομηχανικό εργάτη που πήρε τον λόγο, πως το ερώτημα ήταν εντελώς λάθος! Καθώς «ο Μητσοτάκης είναι το ‘‘εργαλείο’’ αυτών για τους οποίους θα έπρεπε να τίθεται το ερώτημα».
Η αιφνιδιαστική εμφάνιση του Στέφανου Κασσελάκη στην εκδήλωση, παρότι προ ημερών την είχε αποκαλέσει «ηχορύπανση», δημιούργησε, προς στιγμήν, αμηχανία σε ομιλητές και κοινό.
Για τους διοργανωτές η εκδήλωση είχε απόλυτη επιτυχία, αφού το ενδιαφέρον που προκάλεσε, ξεπέρασε ηγεσίες και κόμματα.
Ωστόσο, το βασικό ερώτημα, όπως και αν ετέθη «Απέναντι στην κυριαρχία Μητσοτάκη, ποιος; ή πώς;», δεν απαντήθηκε.
Δεν απαντήθηκε, δηλαδή, ούτε ποιο, ούτε ποια μπορεί να είναι τα πρόσωπα ή ο φορέας που θα… κάνουν την Αλλαγή. Ούτε, όμως, ο τρόπος, το «πώς» δηλαδή· τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν. Ιδιαίτερα, με αυτό το τελευταίο, οι ηγεσίες της Αριστεράς στο σύνολό τους είναι «μαλωμένες» από χρόνια! Γιατί βασική προϋπόθεση για να βρεις τον τρόπο ν’ ανατρέψεις ένα παρωχημένο μοντέλο, ένα αποστεωμένο πολιτικο-διοικητικό σύστημα, είναι να εργάζεσαι! Όταν εργάζεσαι, γνωρίζεις στην εντέλεια την παραγωγική μηχανή και αυτό είναι μάθημα πρώτο που θα έπρεπε να διδάσκονται οι αριστεροί και οι αριστερές!
Από κει και ύστερα, την απάντηση έδωσαν οι τρεις τελευταίοι ομιλητές από το ακροατήριο! Ο βιομηχανικός εργάτης που προσγείωσε… το πάνελ· ένας νέος με ειδικές ανάγκες που ευθέως έθεσε το ερώτημα: «θα γίνετε ενιαίος φορέας, ένα κόμμα, ή μας κοροϊδεύετε;» και τέλος, ο ως άνω εικονιζόμενος, ο δεκατετράχρονος Δημήτρης, γεννηθείς εν Αθήναις και καταγόμενος από τη Θεσπρωτία, ο οποίος προσπάθησε να πει ότι… αύριο θα είναι μαθητής Α’ Λυκείου (του χρόνου, δηλαδή!) και θα περίμενε ν’ ακούσει, πώς πρέπει να προχωρήσει και να λάβουν γνώση και τα άλλα, εκτός των τειχών, παιδιά.
Είπε, λοιπόν, τη γυμνή αλήθεια ο νέος. Η «πικρή» αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει περίπτωση ένα παιδί να περάσει σε μια «καλή» σχολή στο πανεπιστήμιο, εάν οι γονείς του δεν διαθέσουν ένα σκασμό χρήματα στα φροντιστήρια. Και είναι αυτό δημόσια και δωρεάν Παιδεία, κατά την Αριστερά.
― Ήμουν 16 – 17 ετών, μαθητής εσπερινού Λυκείου, στην Αλκαμένους (ιδιωτικό παρακαλώ, το πλήρωνα «ιδίω καμάτω») και ο Αντώνης (φίλος μου και μεγαλύτερος καμιά δεκαριά χρόνια) μαθητής στο 4ο Εσπερινό Λύκειο (δημόσιο), στους Αμπελοκήπους. Συμφωνήσαμε να βρεθούμε μετά το μάθημα στο Πεδίον του Άρεως, όπου και το (πρώτο; πού να θυμάμαι, πέρασαν σχεδόν 45 χρόνια) Μαθητικό Φεστιβάλ της ΚΝΕ! Περιόδευσα όλα τα περίπτερα μέχρι να έρθει και ο Αντώνης. Στο πάνελ της κεντρικής εξέδρας εξελισσόταν η συζήτηση με τις τότε βουλευτίνες του ΚΚΕ, Αιμιλία Υψηλάντη (ηθοποιό) και Μαρία Δαμανάκη. Όταν ήρθε η ώρα των ερωτημάτων από το ακροατήριο, τους είπα πως καθ’ όλη την περιοδεία μου στον χώρο του Φεστιβάλ, πουθενά δεν είδα περίπτερο για τους εσπερινούς μαθητές και γι’ αυτούς ―λίγο πριν πέσει η αυλαία― καμιά συζήτηση δεν έγινε, δεδομένου ότι ήμαστε και εργαζόμενοι!
Δεν πήρα απάντηση, Παναγιώτα… Όπως προχθές, άλλωστε, απάντηση δεν πήρε και ο δεκατετράχρονος Δημήτρης.
Δ.Μ.