- «Το μέλλον του κόσμου είναι στα χέρια των μελλοντικών γονιών», (δρ.F.Freiberg)
- Της IΩΑΝΝΑΣ ΜΑΡΗ, επίτ. Συμβούλου Επικρατείας, ψυχολόγου, Προέδρου της «Ελληνικής Εταιρείας Προγεννητικής Αγωγής»
«Τα παιδιά είναι το μέλλον μας, είναι το αύριο της κοινωνίας μας και πρέπει να τα βοηθήσουμε για να αναπτυχθούν σωστά!»
Έτσι λέμε πάντα και σ’ όλες τις χώρες! Και σκεπτόμαστε τί το καλύτερο μπορούμε να τους προσφέρουμε σε σχολείο, σε υλικά αγαθά! Ούτε στιγμή όμως δεν πάει ο νους μας ότι το πρώτο σπουδαιότατο αγαθό που έχουμε να προσφέρουμε σε κάθε παιδί μας είναι το καλωσόρισμά του με την αγάπη μας και τη χαρά μας, όταν έρχεται στον κόσμο, όταν μας πρωτοχτυπάει την πόρτα! Δηλαδή κατά την σύλληψή του!
Για να γίνει αυτό το καλωσόρισμα αγάπης και χαράς τότε, στην αρχή της ζωής του παιδιού σημαίνει ότι κατά την ένωσή του ερωτευμένου ζευγαριού, άνδρας και γυναίκα αποδέχονται με χαρά και προσμονή αγάπης την τυχόν δημιουργία ενός παιδιού, με την σύλληψή του. Διότι η σύλληψη του παιδιού είναι η πρώτη αρχή της νέας ζωής. Είναι το σημείο- ένα: πρώτη αρχή όπου ο νέος άνθρωπος αρχίζει να υπάρχει και να αισθάνεται, ως μια νέα ψυχοπνευματική οντότητα, μια νέα ανθρώπινη ύπαρξη. Οι έρευνες έχουν αποδείξει ότι ο νέος ανθρωπάκος, ηλικίας μερικών δευτερολέπτων, και μεγέθους μερικών χιλιοστών, αισθάνεται αν στο νέο του σπίτι, όπου πρωτοεισέρχεται, στην μήτρα της μητέρας, αν η μητέρα του το επιθυμεί και το καλοσωρίζει με αγάπη και χαρά. Το ίδιο αισθάνεται και για τον πατέρα!
Έρευνες των νευροψυχιάτρων (Ελλήνων και ξένων) έχουν διαγνώσει ότι η αγάπη της μητέρας και η επιθυμία της να αποκτήσει παιδί, το καλωσόρισμά της με ενθουσιασμό αποτελεί το μεγαλύτερο δώρο για το παιδί. Απέραντη αγαλλίαση εντόπισαν στον ψυχισμό του, κι αυτή η αγαλλίαση, ανταπόκρισή του στο δώρο της αγάπης της μητέρας του τού επιτρέπει να αναπτυχθεί με υγεία και ψυχική ισορροπία και αργότερα να διαπρέψει ως ενήλικος άνθρωπος, να έχει αυτοπεποίθηση στην ενήλικη ακόμη ζωή του και να τολμήσει να αναπτύξει τα ταλέντα του….!
Συνήθως η μητέρα, συχνά 1-2 μήνες αργότερα, μαθαίνει από το μικροβιολογικό εργαστήριο ότι συνέλαβε παιδί και χαίρεται, όταν ο ιατρός την διαβεβαιώνει ότι η ποθητή σύλληψη ήλθε! Όλη αυτή η επιθυμία και η χαρά άμεσα μεταδίδεται στο παιδί, το οποίο γεμίζει χαρά και γλυκιά αγάπη. Η αγάπη του συναντάει την δική της αγάπη και οι δύο, μάνα και κόρη ή γιΟς ζουν την πρώτη δυνατή αμοιβαία αγάπη! Τα παιδιά που έζησαν αυτές τις εμπειρίες αγάπης και από τους δυο γονείς εύκολα αργότερα θα συναντήσουν και θα ζήσουν την απόλυτη ευτυχία της αμοιβαίας αγάπης. Αυτό το ίδιο πρότυπο θα τους επισκέπτεται στη ζωή!
Ως προς τους συνεχώς ευπρόσδεκτους από την εγκυμονούσα μητέρα ο Έλληνας νευροψυχίατρος Αθανάσιος Καυκαλίδης αναφέρει την μοναδική εμπειρία τους :
«Ένιωσαν βαθμιαία το σώμα τους να μικραίνει και να παίρνει τελικά τις διαστάσεις και την στάση εμβρύου μέσα στην μήτρα. Συναίσθημα ωκεάνιας γαλήνης γέμιζε ολόκληρη την ύπαρξή τους… μοναδικής ευτυχίας…»
Αν όμως η μητέρα δεν επιθυμούσε παιδί –για διάφορους λόγους- όταν μαθαίνει από τον γιατρό ότι είναι έγκυος, στενοχωριέται και μέσα της αισθάνεται δυστυχισμένη που η ύπαρξη του παιδιού δεν θα της επιτρέψει να ακολουθήσει και να εκπληρώσει άλλα τυχόν σχέδια ζωής… Την ίδια στιγμή όμως η λύπη της μεταβιβάζεται στο παιδί, (μέσω της μνήμης των κυττάρων, και των ορμονών της λύπης) κι εκείνο αισθάνεται ανεπιθύμητο και μισητό. Αυτή η εμπειρία: αίσθηση περιφρόνησης και μη αποδοχής, θα δυσκολέψει όλη την ζωή του. Δύσκολα θα αισθάνεται αποδοχή και αγάπη από την μητέρα, ακόμη και αν εκείνη άλλαξε στην συνέχεια στάση και διάθεση απέναντί του. Θα αισθάνεται ότι η μητέρα του δεν είναι ειλικρινής απέναντί του και δεν θα πιστεύει την αγάπη της. Ακόμη και αν η αλλαγή στάσης της μητέρας διορθώνει λιγάκι την κατάσταση, το παιδί αισθάνεται ότι εκείνη υποκρίνεται… Δυσκολία θα έχει στην αυτοπεποίθησή του, στον αυτοσεβασμό του…
Αυτά όλα είναι γνωστά συνήθως στους παιδιάτρους, γυναικολόγους και παιδοψυχιάτρους, και στην χώρα μας και διεθνώς, και γι’αυτό, όταν ένα παιδί νεογνό φαίνεται ευερέθιστο, έχει συχνές πεπτικές ή άλλες διαταραχές και συχνά κλάματα, το πρώτο που ερωτούν την μητέρα είναι: αν αυτό το παιδί ήταν αποδεκτό και επιθυμητό, όταν στην αρχή …της αρχής συνελήφθη ή αν ήταν για διάφορους λόγους ανεπιθύμητο. Κι έπειτα ερωτούν επίσης την μητέρα αν η εγκυμοσύνη της ήταν ήρεμη και ειρηνική ή αν ζούσε τότε με άγχη, φιλονικίες και αγωνίες. Σοβαρότερες είναι οι συνέπειες στο παιδί αν η μητέρα ήθελε να το αποβάλει.
Στην εφηβική ηλικία τα ανεπιθύμητα παιδιά εμφανίζουν συχνά βιαιότητα έως εγκληματικότητα. Οι ψυχολόγοι αναφέρουν ότι αυτή η άρνηση της μητέρας να το αγαπήσει δυσκολεύει το παιδί και αργότερα να γνωρίσει την αγάπη και την εκτίμηση από τον μελλοντικό σύντροφο…
Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού η Επιστήμη σήμερα σαφώς εξηγεί ότι το έμβρυο αισθάνεται τα συναισθήματα της μητέρας;
Οι δύο: μητέρα και έμβρυο είναι εις σάρκα μία, σε συμβίωση, κι ό,τι εκείνη αισθάνεται, το έμβρυο την ίδια στιγμή το αισθάνεται και το ζει μαζί της.
Παγκοσμίως έχουν διαπιστωθεί οι ψυχικές εμπειρίες του εμβρύου και η ανταπόκρισή του στις ψυχικές καταστάσεις της μητέρας του. (Αθανάσιος Καυκαλίδης, «Η γνώση της μήτρας», «Η μήτρα, ως υποκειμενική αλήθεια».)
Ο καθηγητής Α.A. Fedor-Freybergh του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης αναφέρει την περίπτωση της μικρής Χριστίνας, η οποία από τη γέννησή της αρνήθηκε με επιμονή το στήθος της μητέρας της, ενώ ρίχθηκε με ορμή στο μπιμπερό, που της παρουσίασαν και γαντζώθηκε στο στήθος μιας άλλης γυναίκας κι άρχισε να θηλάζει ορμητικά. Μια διαίσθηση του καθηγητού τον ώθησε να ρωτήσει τη μητέρα:
«Κυρία, το θέλατε πραγματικά αυτό το παιδί;»
«Όχι παραδέχθηκε εκείνη. Ήθελα να το ρίξω, αλλά ο άνδρας μου ήθελε αυτό το παιδί και γι’ αυτό το κράτησα».
Χωρίς αμφιβολία η μικρή Χριστίνα είχε συλλάβει την απόρριψη της μητέρας της και της την ανταπέδιδε,. (M.A. Bertin “Η φυσική προγεννητική αγωγή, μια ελπίδα για το παιδί, την οικογένεια, την κοινωνία”.)
Ερωτήσεις σε πεντακόσιες γυναίκες έδειξε ότι περίπου το ένα τρίτο από αυτές δεν σκέπτονταν καθόλου το παιδί που έφεραν μέσα τους, είτε γιατί η εγκυμοσύνη ήταν ανεπιθύμητη, είτε για άλλους λόγους. Τα παιδιά που έφεραν στον κόσμο είχαν κατά γενικό κανόνα, βάρος κατώτερο του κανονικού, παρουσίαζαν νευρικές και πεπτικές διαταραχές συχνότερες και σοβαρότερες από ό,τι τα άλλα παιδιά. Έκλαιγαν πολύ, στα πρώτα χρόνια της ζωής τους, παρουσίασαν δυσκολίες προσαρμογής προς τους άλλους και προς την ζωή γενικότερα.
Ορίστε άλλα παραδείγματα από επιστημονικά βιβλία και περιοδικά:
-Ένα παράδειγμα μακροπρόθεσμης βλάβης στην ενήλικη ζωή, αναφέρει ο γερμανός δρ Paul Bick, πρωτοπόρος της υπνοθεραπείας. Ο ασθενής του παραπονιόταν για σοβαρές κρίσεις αγωνίας, συνοδευόμενες από εξάψεις. Για να ανακαλύψει το αίτια, ο δρ. Bick τον υπέβαλε σε κάθοδο στην παιδική του και στην συνέχεια στην ενδομήτρια ζωή του. Ο ασθενής άρχισε να εξερευνά τους μήνες πριν από τη γέννησή του, ενθυμούμενος και διηγούμενος ήρεμα συγκεκριμένα περιστατικά, μέχρι τη στιγμή που έφθασε στον 7ο μήνα. Τότε ξαφνικά η φωνή του πνίγηκε και κυριεύθηκε από πανικό. Προφανώς είχε φθάσει στο γενεσιουργό αίτιο του προβλήματος του. Έλεγε ότι ζεσταίνεται και φοβάται τρομερά. Γιατί; Την απάντηση έδωσε η μητέρα του, όταν ομολόγησε ότι, κατά τον έβδομο μήνα της εγκυμοσύνης, είχε προσπαθήσει να αποβάλει, κάνοντας πολύ ζεστά μπάνια». (M.A. Bertin “Η φυσική προγεννητική αγωγή”.)
-Ο David Chamberlain, διδάκτωρ ψυχολογίας στο San Diego αναφέρει περίπτωση τεσσάρων εφήβων που έκαναν απόπειρα αυτοκτονίας, κάθε χρόνο την ίδια εποχή: εποχή που κατά τις διηγήσεις των μητέρων τους εκείνες έκαναν απόπειρα αποβολής τους, τις οποίες ωστόσο οι έφηβοι αγνοούσαν. –
Τι να πούμε για τα παιδιά που συλλήφθηκαν και κυοφορήθηκαν σε εποχές πολέμου!
-Σε έρευνα επί 88.000 ατόμων που γεννήθηκαν στην Ιερουσαλήμ μεταξύ του 1964 και 1976 διαπίστωσαν ότι τα τέκνα των γυναικών που διήνυσαν τον 2ο μήνα της εγκυμοσύνης τους τον Ιούνιο του 1967, χρόνο του Αραβο-Ισραηλινού πολέμου των έξι ημερών, είχαν σημαντικά περισσότερα κρούσματα σχιζοφρένειας, ως νεαροί ενήλικοι, λόγω του έντονου στρες της εγκύου («Origins» της Annie Murphy Paul).
-Η καθηγήτρια Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια Catherine Monk από τις μελέτες της επισημαίνει ότι, τα νεογνά των καταθλιπτικών εγκύων μητέρων είναι πιο ευερέθιστα και πιο δύσκολα να ηρεμήσουν, έχουν περισσότερα προβλήματα ύπνου και έχουν υψηλότερα επίπεδα κορτιζόλης στο αίμα τους (της στρεσογόνου ορμόνης) αργότερα εμφανίζουν υψηλότερα ποσοστά παρορμητικότητας, υπερκινητικότητας και συμπεριφορικά προβλήματα. Αυτή η έρευνα, εξηγεί η καθηγήτρια Monk, μας στέλνει πιο πίσω, στην ενδομήτρια ζωή ως προς το πότε γινόμαστε αυτό που είμαστε («Origins» της Annie Murphy Paul).
-Παρόμοια τα συμπεράσματα της Γαλλίδας παιδιάτρου Sylvie Richard, και σειράς άλλων.
Πότε άραγε οι άνθρωποι και μάλιστα οι μέλλοντες γονείς θα αποφασίσουμε να σεβασθούμε την Ζωή στην πρώτη της εκδήλωση στην γυναικεία μήτρα!
Την αγάπη μας μάς ζητούν τα παιδιά μας στην αρχή της ζωής τους, ούτε πολυτέλειες ούτε τίποτε άλλο… Κι εκείνα είναι έτοιμα να προσφέρουν σ’εσάς και στην χώρα μας χαρές που δεν μπορούμε ούτε να φαντασθούμε!
Σοβαρά πρέπει να πάρετε αυτές τις πληροφορίες, αγαπητοί μου γονείς και μέλλοντες γονείς. Μόνον η αγάπη σας στην αρχή της ζωής του παιδιού σας, μαζί βέβαια με μια χαρούμενη, ενεργητική εγκυμοσύνη, με αγάπη πάντα και επικοινωνία με το παιδί, με μουσική, με Τέχνη , με ευχές ότι θα γίνει ένας υπέροχος άνθρωπος, θα χτίσει σ’ αυτό γερά θεμέλια υγείας και ευτυχίας…
