- Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
Πανηγυρικό το τριήμερο (Παρασκευή 1 έως Κυριακή 3 Μαρτίου) της Συνδιάσκεψης της Νέας Αριστεράς στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, στην αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη». Τα χαμόγελα περίσσευαν, η αισιοδοξία εύγλωττη κραύγαζε κάθε στιγμή σε κάθε γωνιά της αίθουσας και των γύρωθεν βοηθητικών χώρων.
Πρόσωπα λαμπερά κι αποφασισμένα για το καινούριο εγχείρημα στον χώρο της προοδευτικής Αριστεράς, με κυρίαρχη την παρουσία της νεολαίας, σε βαθμό που ένας εκ των ομιλητών επισφράγισε αυτήν την πραγματικότητα με τη φράση: «η νεολαία είναι εδώ», για να σειστεί η αίθουσα από τα χειροκροτήματα των νέων, αλλά και των μεγαλύτερων.
Θα έλεγε κάποιος ότι η εικόνα αυτή αντανακλά την αρχή κάθε φιλόδοξου σχεδίου, κάθε νέου εγχειρήματος.
1297 άνθρωποι πήραν το «καρτελάκι του αντιπρoσώπου» πληροφόρησε το σώμα περί το τέλος της Συνδιάσκεψης (την τρίτη ημέρα) ο προεδρεύων της Οργανωτικής Επιτροπής, Κώστας Πουλάκης, και βεβαίως 129 φίλοι και υποψήφια μέλη του νέου κόμματος πήραν τον λόγο.
Η πολιτική οικολογία και η κλιματική δικαιοσύνη (όρος για να περιγραφεί το ηθικό και πολιτικό πρόβλημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη) σηματοδοτούν τον πυρήνα της ιδεολογίας τού υπό σύσταση κόμματος, που στοχεύει στην επανίδρυση της ευρωπαϊκής Αριστεράς με την αξιοποίηση νέων κοινωνικών κινημάτων για τη μεταβολή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων.
Ωστόσο, ο φιλόδοξος στόχος των έμπειρων, και εν πολλοίς καταρτισμένων σε πολλές τέχνες κι επιστήμες, ανθρώπων της εν λόγω Συνδιάσκεψης φαίνεται να προσκρούει σε δυο παθογένειες, τις οποίες, μάλλον, δεν κατάφερε ν’ απεκδυθεί η μεταπολιτευτική ελληνική Αριστερά: τον κρατισμό (ως προϋπόθεση στη δημόσια διαχείριση) και βεβαίως, την άρνησή της ν’ αντιληφθεί ποιος παράγει για ποιον και αν είναι απαραίτητο οι εργαζόμενοι να πάρουν τα μέσα παραγωγής στα χέρια τους.
Σε ό,τι αφορά το τελευταίο, της συμμετοχής δηλαδή (σώμα και πνεύμα) στην παραγωγική διαδικασία και στον καταμερισμό εργασίας, συνθήκη η οποία απαντά και στο θέμα του κρατισμού, η Νέα Αριστερά αντιπροτείνει μια ασαφή και εν πολλοίς ανεπεξέργαστη προσέγγιση περί κοινωνικής οικονομίας.
Στους πλέον προβεβλημένους τομείς της παραγωγής (της ενέργειας και της ανακύκλωσης), όπου δοκιμάστηκε μια προσπάθεια, απέτυχε· ακριβώς λόγω έλλειψης στρατηγικής των πολιτικών φορέων της Αριστεράς στο σύνολό της, οι οποίοι όχι μόνο δεν ενθάρρυναν (μια ανάλογη προσπάθεια), τη σαμπόταραν, μάλιστα, όπου μπόρεσαν.
Σε ό,τι αφορά τον τομέα της ανακύκλωσης σε τοπικό επίπεδο, στην Τρίπολη και τη Σπάρτη, δύο προσπάθειες αντίστοιχα που έγιναν από ομάδες πολιτών δεν είχαν και δεν έχουν την …ευλογία καμιάς Αριστεράς! Έτσι, η μία… ναυάγησε οριστικά και πέρασε στα χέρια ενός επιτηδευματία («Αρκαδική Ανακύκλωση»), η άλλη στη Σπάρτη («Λακωνική Βιοενεργειακή») δεν έχει παραδώσει ακόμη το… πνεύμα της· αντιστέκεται κυρίως λόγω της επιχειρηματικής επιδεξιότητας του επικεφαλής της, όχι γιατί αγκαλιάστηκε από τα πολιτικά υποκείμενα (φυσικά ή νομικά) της Αριστεράς.
Ας μη μιλήσουμε για την ενέργεια. Εκεί όπου θα μπορούσαν να υπάρξουν «πάρκα» ανανεώσιμων πηγών ενέργειας με λαϊκή συμμετοχή (με τον οβολό του καθενός, δηλαδή), κάθε τέτοια σκέψη …πυροβολήθηκε στη γένεσή της!
Το θέμα του κρατισμού αντανακλάται με τον πλέον κραυγαλέο τρόπο, τουλάχιστον, στην άρνηση της Νέας Αριστεράς στη δημιουργία μη κρατικών πενεπιστημίων. Το υπό σύσταση πολιτικό κόμμα δεν αποδέχεται ότι τα κρατικά πανεπιστήμια, τα κρατικά νοσοκομεία (δηλαδή, η «δημόσια δωρεάν» Παιδεία ή η «δημόσια δωρεάν» Υγεία) έγιναν παίγνιο στα χέρια της «συντεχνίας» των επιστημόνων τους. Τα πανεπιστήμια στα χέρια κρατικοδίαιτων (από… σαράντα μεριές!) καθηγητών και τα νοσοκομεία στα χέρια μιας κρατικοδίαιτης (σχεδόν ιδιοκτήτες των κλινικών) μερίδας νοσοκομειακών γιατρών!
Ένα τέτοιο πανεπιστήμιο κι ένα τέτοιο νοσοκομείο θα πρέπει να βρεθεί ευθέως αντιμέτωπο με το αντίστοιχο μη κρατικό (και όχι κατ’ ανάγκη ιδιωτικό) για να συνέλθει, εάν συνέλθει!
Εφόσον ισχύσει κάτι τέτοιο, ζητούμενο για τη Νέα Αριστερά θα έπρεπε να είναι οι όροι, οι καθαρές συνθήκες ανταγωνισμού και όχι η ανυπαρξία του ενός εκ των δύο νομικών προσώπων, για να επιβιώσει το ένα, και μάλιστα, το υπό κρατικό έλεγχο και κρατική καθοδήγηση!
Η Νέα Αριστερά οφείλει η ίδια να βρει και ν’ αντιπροτείνει τους όρους ενός υγειούς «ευ αγωνίζεσθαι» και να διασφαλίσει την ισοτιμία στην προσπάθεια και όχι να καταργήσει τον έναν … πνεύμονα της οικονομίας της γνώσης, για να σωθεί ο δεύτερος!
Για να γίνουν αυτά, όμως, απαιτούν βαθιά γνώση του παραγωγικού γίγνεσθαι και οπωσδήποτε φιλελεύθερη αντίληψη στην πολιτική διακυβέρνηση. Συνθήκη η οποία φαίνεται να κυοφορείται στους χώρους της ανανεωτικής Αριστεράς, αλλά ο τοκετός φαίνεται να είναι μακρύς κι επώδυνος.
