- Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΗΤΡΑΚΟΥ
Είπαν ότι Αγιογραφία είναι η Τέχνη που μοσχοβολάει Θεό! Κι έζησε στη Σπάρτη, κάποτε, ένας αγιογράφος, ο Ευάγγελος Θεοδ. Μαυρικάκης, που κόσμησε την πόλη αλλά και την Λακωνία όχι μόνο με το σημαντικό αγιογραφικό έργο του, αλλά και με την όλη παρουσία και βιωτή του.
Ο Ευάγγελος Θεοδ. Μαυρικάκης, ζωγράφος και αγιογράφος, γεννήθηκε το 1911 στη Σύρο και ήταν γιος του πλοιοκτήτη Θεόδωρου Μαυρικάκη. Από μικρός αγαπούσε την ζωγραφική, μιας και ο Θεός έβαλε μέσα του το τάλαντο. Γυρεύοντας να σπουδάσει την Τέχνη δούλεψε, αρχικά, κοντά σε έναν διακοσμητή οροφών, στην Ερμούπολη, και αργότερα, γυρεύοντας την εξέλιξη, μαθήτευσε κοντά στον σημαντικό αγιογράφο Δημ. Σ. Πελακάση (Ζάκυνθος 1881 – Αθήνα 1973) και στον, επίσης σημαντικό, ζωγράφο-αγιογράφο, Κωνσταντίνο Αρτέμη (Αμοργός, 1878 – Αθήνα, 1972), από τους τελευταίους Έλληνες δυτικότροπους ακαδημαϊκούς ζωγράφους, ο οποίος (πιθανώς) επηρέασε τον Μαυρικάκη να στραφεί, καλλιτεχνικά, στη δυτικοευρωπαϊκή αγιογραφία.
Το ταλέντο του Ευάγγελου Μαυρικάκη σίγουρα δοκιμάστηκε από τις αντιξοότητες της ζωής, όμως η αγάπη του για την Τέχνη της Ζωγραφικής, η ακλόνητη θέλησή του και η πίστη του στη σημασία και στην αποστολή της Τέχνης στην Κοινωνία και στον Άνθρωπο, τον βοήθησαν να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια.
Οι δρόμοι της ζωής του Ε. Μαυρικάκη συναντήθηκαν με την Σπάρτη στα 1950, όταν ο Ε. Μαυρικάκης προσκλήθηκε από τον τότε Μητροπολίτη Διονύσιο Δάφνο και τους Εκκλησιαστικούς Συμβούλους τού Μητροπολιτικού Ναού Ευαγγελιστρίας Σπάρτης, προκειμένου να ολοκληρώσει την αγιογράφηση της κάτω ζώνης του Ναού. Ήδη, ο Ε. Μαυρικάκης είχε δραστηριοποιηθεί καλλιτεχνικά και επαγγελματικά στην Αθήνα, όπου αγιογράφησε τον Ι. Ν. Παμμεγίστων Ταξιαρχών Σχολών Χωροφυλακής, στην οδό Μεσογείων.
Την άνω ζώνη του Μητροπολιτικού Ναού Ευαγγελιστρίας Σπάρτης είχε αγιογραφήσει, στη 10ετία του ’20, ο φημισμένος ζωγράφος – αγιογράφος της Σχολής του Μονάχου Σταύρος Καντζίκης (Αθήνα 1885- Αθήνα 1958) και, πιθανώς, στην αναζήτηση από τη Μητρόπολη Σπάρτης ενός καλλιτέχνη της ίδιας σχολής κλήθηκε στη Σπάρτη ο Ευάγγελος Μαυρικάκης, για να ολοκληρώσει, στο ίδιο ύφος, την αγιογράφηση του ναού, την οποία αποπεράτωσε στα 1953, ξεκινώντας, αμέσως μετά, και την εσωτερική καλλιτεχνική διακόσμηση του δεσποτικού μεγάρου, επί Μητροπολίτου Διονυσίου Δάφνου, προκειμένου να φιλοξενηθούν εκεί οι βασιλείς, Παύλος και Φρειδερίκη, οι οποίοι επρόκειτο να επισκεφθούν τη Σπάρτη.
Η αγιογράφηση της Ευαγγελιστρίας Σπάρτης έγινε αφορμή να παραμείνει ο Ε. Μαυρικάκης 15 ολόκληρα χρόνια στη Σπάρτη (οικογενειακώς) ζωγραφίζοντας και αγιογραφώντας ναούς όχι μόνο στη Σπάρτη αλλά και σ’ ολόκληρη τη Λακωνία.
Η έλευση του ζωγράφου Ευάγγελου Μαυρικάκη στη Σπάρτη, στα 1950, αποτέλεσε γεγονός σημαντικό για τα πολιτιστικά πράγματα της πόλης, πράγμα που οδήγησε σε διοργανώσεις εκθέσεων έργων του (συνολικά έγιναν 4 εκθέσεις) με σημαντικό αντίκτυπο στην τοπική κοινωνία αλλά και ευρύτερα.
Εδώ, στη Σπάρτη, συνέβη η μεγάλη αλλαγή στη ζωή και την Τέχνη του Ε. Μαυρικάκη: Αφού περιπλανήθηκε στη «φράγκικη ζωγραφική και αγιογραφική νοοτροπία» ανακάλυψε τον καλλιτεχνικό και πνευματικό εαυτό του, όταν γνώρισε «φευγαλέα» (κάπου στα 1952) τον «μέγα Φώτη Κόντογλου» τη μεγάλη μορφή των Ελληνικών Γραμμάτων και της Βυζαντινής Αγιογραφίας.
Ο Φ. Κόντογλου, προέτρεψε και ενθάρρυνε τον Ε. Μαυρικάκη να εγκαταλείψει τη δυτικοευρωπαϊκή τεχνοτροπία και να στραφεί προς την παραδοσιακή βυζαντινή αγιογραφία, γενόμενος, για χρόνια πολλά, μέντορας, δάσκαλος και καθοδηγητής του.
Η φιλία αυτή έχει καταγραφεί σε μια σειρά επιστολών που αντάλλαξαν ο Φ. Κόντογλου και ο Ε. Μαυρικάκης, κατά την περίοδο (τουλάχιστον) 1955-1962.
Αυτές οι επιστολές του Φ. Κόντογλου έχουν εκδοθεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ με τίτλο : «Προς Αγιογράφον Ευάγγελον Μαυρικάκην / Φ. Κόντογλου» .
Το καλλιτεχνικό εργαστήρι του Ε. Μαυρικάκη, στη Σπάρτη, φιλοξενούνταν, αρχικά, στο ημιυπόγειο του Ξενοδοχείου ΣΕΣΙΛ. Εκεί, μαθήτευσε κοντά του, από μικρή ηλικία, ο άλλος μεγάλος ζωγράφος και αγιογράφος της Σπάρτης, ο Βαγγέλης Δημητρίου,ο οποίος υπήρξε άξιος συνεχιστής της Τέχνης του Δασκάλου του.
Τα φορητά έργα του Ε. Μαυρικάκη εκτέθηκαν στη Σπάρτη, στα 1958, « ύστερα από παρότρυνση του νομάρχη κ. Κιτσίδη και του δημάρχου κ. Ζερβέα, θεωρώντας ότι το χρωστούσε στους ανθρώπους της Λακωνίας, που τον δέχτηκαν και τον αγκάλιασαν με τη φιλοξενία τους» (ΑΡΓ. Β. ΚΥΡΙΔΗΣ).
Κατά τα εγκαίνια της έκθεσης μίλησε ο Έφορος Αρχαιοτήτων Λακωνίας, κ. Χρύσανθος Χρήστου, παρέστη πλήθος κόσμου και αποτέλεσε είδηση στις τοπικές και αθηναϊκές εφημερίδες.
Εκτενής και αναλυτική παρουσίαση των εκθεμάτων δόθηκε στην εφ. ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ του αείμνηστου δημοσιογράφου Ανδρέα Χιώτη από τον (επίσης αείμνηστο) Σαράντο Αντωνάκο, μετέπειτα Υποστράτηγο της Αστυνομίας Πόλεων και επί δύο θητείες Δήμαρχο Σπάρτης (2006-2010).
Ο Ε. Μαυρικάκης μπορεί να κλήθηκε στη Σπάρτη για να αγιογραφήσει, «δυτικοευρωπαϊκά», την Ευαγγελίστρια, αλλά ως κορυφαίο έργο του άφησε, στη Σπάρτη, την Ορθόδοξη Βυζαντινή Αγιογράφηση του Α. Νίκωνος!
Η αγιογράφηση του Ιερού Ναού του Α. Νίκωνος, πραγματοποιήθηκε κατά τα έτη 1959-1965, προνοία του Μητροπολίτη Μονεμβασίας και Σπάρτης Κυπριανού Πουλάκου (1959-1970).
Οι σημαντικότατοι αγιογράφοι που εργάσθηκαν, αρχικά, ήταν τρεις: Ο Σπυρίδων Παπανικολάου, ο Ευάγγελος Μαυρικάκης και ο Παντελής Οδάμπασης, ΟΛΟΙ μαθητές του Φώτη Κόντογλου.
Η αγιογράφηση του Α. Νίκωνος, όμως, δεν περατώθηκε και ύστερα από διακοπή κάποιων ετών κλήθηκε ο Ε. Μαυρικάκης, μόνος αυτή τη φορά, για να την ολοκληρώσει με βοηθό του τον Βαγγέλη Δημητρίου. Για το λόγο αυτό το μεγάλο έργο της αγιογράφησης του Α. Νίκωνος Σπάρτης, φέρει τη σφραγίδα του Ευάγγελου Μαυρικάκη και θεωρείται το κορυφαίο έργο του, στο οποίο μπορεί να «διαβάσει» ο πιστός και ο φιλότεχνος την «ψυχή» του Βυζαντινού Μυστρά, στον οποίο ο Ε. Μαυρικάκης αφιέρωσε τη ζωή και το έργο του.
Με το έργο του στην Ευαγγελίστρια και στον Α. Νίκωνα, καθώς και σε άλλους Ιερούς Ναούς στη Σπάρτη και στη Λακωνία, σε συνδυασμό και με τον καθ’ όλα θετικό απόηχο της έκθεσης των έργων του, ο Ευάγγελος Θ. Μαυρικάκης ρίζωσε, πλέον, επαγγελματικά και καλλιτεχνικά στη Σπάρτη, γενόμενος εξέχον μέλος της τοπικής κοινωνίας.
Το 1960, ο Ε. Μαυρικάκης, μεταφέρει το εργαστήριό του από το ημιυπόγειο του ξενοδοχείου ΣΕΣΙΛ στο κέντρο της Σπάρτης, στη λεωφόρο Κ. Παλαιολόγου, στο ισόγειο της οικίας του γιατρού Π. Γεωργούτσου, όπου αναπτύσσει και μόνιμη έκθεση έργων του.
Αξίζει να σημειωθεί πως ο Ε. Μαυρικάκης εκτός από σημαντικός αγιογράφος υπήρξε και προικισμένος ζωγράφος. Όμως, η αφοσίωσή του στην αγιογραφία δεν τον άφησε να ασχοληθεί με την ζωγραφική, τουλάχιστον στην έκταση που του επέτρεπε το ταλέντο του. Παρά ταύτα, ακόμα και αυτοί οι λίγοι πίνακες που έχουν διασωθεί (ελαιογραφίες), φτάνουν για να δείξουν το μεγάλο ταλέντο του δημιουργού ΚΑΙ σ’ αυτήν την, κοσμικού χαρακτήρα, Τέχνη.
Η σημαντική και καταξιωμένη, πλέον, καλλιτεχνική προσωπικότητα του Ε. Μαυρικάκη τον έκανε περιζήτητο και σε δουλειές άλλων σημαντικών αγιογράφων, από τους οποίους πήρε, αλλά και στους οποίους έδωσε, αγιογραφικά ερεθίσματα και έμπνευση, όπως π.χ. η συνεργασία του με τον μεγάλο Κορίνθιο ζωγράφο-αγιογράφο Κεντάκα Δημήτριο (Κόρινθος, 1906-2005), στην αγιογράφηση, μάλλον, του Ι.Ν. Παμμεγίστων Ταξιαρχών Καλαμάτας, που χαρακτηρίζεται ως το κορυφαίο και πληρέστερο έργο του Δ. Κεντάκα.
Δυο χρόνια, μετά από τα εγκαίνια του νέου του ατελιέ και της μόνιμης έκθεσης έργων του στο κέντρο της Σπάρτης, ο Ευάγγελος Μαυρικάκης (ίσως λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων εκτός Σπάρτης) αναγκάζεται, το 1962, να αφήσει την πόλη που αγάπησε και τον αγάπησε και να μεταβεί στην Αθήνα, όπου αγιογραφεί το Ιερό Βήμα του I.N. Α. Γερασίμου Ιλισίων και ιστορεί τον Παντοκράτορα στον τρούλο.
Λίγο πριν αναχωρήσει από την Σπάρτη (Ιούνιος 1962), ο Ευάγγελος Μαυρικάκης, δημοσίευσε, με αφορμή τη διοργάνωση της Δ΄ εκθέσεως έργων του εγκάρδιο αποχαιρετισμό, προς τους Σπαρτιάτες, τους θεσμικούς εκπροσώπους της πόλης και τους διάφορους φορείς, με τον οποίο φανερώνει, εκτός από την αγάπη και την ευγνωμοσύνη του για την πόλη που τον φιλοξένησε επί 12 ολόκληρα έτη, και τον αδαμάντινο χαρακτήρα του, το ήθος, την ταπεινότητα, την καλλιέργειά του και την ευγένεια των αισθημάτων του:
Ο ΕΥΑΓΓ. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΝ ΕΣΤΙΑΝ
(…) Δράττομαι τα ευκαιρίας να εκφράσω και δημοσία τας ευχαριστίας μου και την ευγνωμοσύνην μου προς τον Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Μονεμβασίας και Σπάρτης κ.κ. Κυπριανόν, τους αξιοτίμους κ.κ. Νομάρχην Λακωνίας και Δήμαρχον Σπαρτιατών, αλλά και προς το ευγενικόν κοινόν της Σπάρτης, οι οποίοι παντοιοτρόπως εξεδήλωσαν την συμπαράστασίν των και τον ενθουσιασμόν των δια την εν γένει επιτυχίαν της ως άνω καλλιτεχνικής εκδηλώσεως, ήτις αποβαίνει και συντελεί εις την εξύψωσιν της πνευματικής στάθμης του τόπου.
Δέξασθε παρακαλώ την έκφρασιν των απείρων μου ευχαριστιών και της βαθυτάτης μου εκτιμήσεως.
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΑΥΡΙΚΑΚΗΣ
Ζωγράφος, Σπάρτη 10-6-1962
ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ
Στην Αθήνα ο Μαυρικάκης στέγασε το εργαστήριό του στην οδό Βερανζέρου 5, το οποίο, σύντομα, έγινε «εντευκτήριο των εν τη πρωτευούση Σπαρτιατών», σημάδι πως ο ομφάλιος λώρος με την αγαπημένη του Σπάρτη δεν είχε κοπεί. .
Κατά την «αθηναϊκή» του περίοδο ο Ε. Μαυρικάκης εκτός από την αγιογράφηση του Ι.Ν. Α. Γερασίμου Ιλισίων, αγιογράφησε, κατά τα έτη 1963-1964, και τις εικόνες του τέμπλου καθώς και φορητές εικόνες του Ι.Ν. Γενεσίου Θεοτόκου Νίκαιας. Αξίζει να αναφερθεί πως στην φορητή εικόνα του Γενεθλίου της Θεοτόκου του ως άνω ναού, στη κάτω δεξιά πλευρά εκτός από την υπογραφή του Ε. Μαυρικάκη βρίσκεται και μικρογράμματη γραφή, η οποία δηλώνει την ευσέβεια και την πίστη του αγιογράφου αλλά και την επιρροή του Φ. Κόντογλου στην αντίληψη που είχε ο Μαυρικάκης για την αγιογραφική τέχνη που υπηρετούσε:
«Η μεν εικών αύτη μένει εις τούς αιώνας. Η δε χείρ μου, υπό χοός βροθήσεται».
Τελικά, οι δρόμοι της καρδιάς μένουν πάντα ανοιχτοί και η τύχη το έφερε έτσι, ώστε ο Ε. Μαυρικάκης να επιστρέψει και πάλι στην αγαπημένη του Σπάρτη, για τις ανάγκες συνέχισης της αγιογράφησης του Α. Νίκωνος, που απετέλεσε «ευκαιρία» για μια νέα «σπαρτιάτικη περίοδο» του καλλιτέχνη, η οποία διήρκεσε μέχρι το 1969 (τουλάχιστον):
«Ο κ. Ευάγγελος Μαυρικάκης, επανελθών εξ Αθηνών, όπου έχει εγκατασταθεί από του 1962, συνεχίζει την αγιογράφησιν του ναού του πολιούχου μας Οσίου Νίκωνος, ήτις προβλέπεται ότι θα περατωθή εντός εξαμήνου.»
ΛΑΚΩΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ 20-6-1963
Ήταν τέτοιο το πάθος του Ε. Μαυρικάκη για την Βυζαντινή Αγιογραφία, ώστε ακόμα και στον λίγο ελεύθερο χρόνο που εύρισκε από τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις, θεωρώντας ότι η εμβάθυνση στην Τέχνη ΔΕΝ τελειώνει ποτέ, αναζητούσε, στις εκκλησίες του Βυζαντινού Μυστρά, τα «μυστικά» των παλαιών μαϊστόρων.
Επί χρόνια πολλά, ο Μαυρικάκης, όταν του το επέτρεπαν οι υποχρεώσεις του, βρισκόταν ανεβασμένος σε σκαλωσιές, μέσα στις εκκλησίες του Βυζαντινού Μυστρά, μελετώντας εκ του σύνεγγυς και αντιγράφοντας λεπτομερώς (ύστερα από σχετική άδεια που είχε ζητήσει και λάβει από το Υπουργείο Παιδείας και την Αρχαιολογική Υπηρεσία) τις υψηλής ποιότητας αγιογραφίες της παλαιολόγειας αναγέννησης, προκειμένου να χρησιμοποιήσει τις μελέτες αυτές στις αγιογραφήσεις των ναών που ανελάμβανε αλλά και στις φορητές εικόνες που φιλοτεχνούσε.
Η συγκινητική αυτή αφοσίωση του Ε. Μαυρικάκη στη Μελέτη της Αγιογραφικής Παράδοσης αλλά και το σημαντικό αγιογραφικό έργο του προκάλεσε ένα εκτενές δημοσίευμα – αφιέρωμα (μαζί με φωτογραφία) στην εφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΗ, στις 24 Μαΐου 1969:
Ο αγιογράφος που συντηρεί την δόξα του Μυστρά
ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ χρόνια αντιγραφές είναι πάντα πολλά, σχεδόν εξουθενωτικά, για έναν δημιουργό καλλιτέχνη. Κι όμως ο Ευάγγελος Μαυρικάκης τα διέθεσε, κάτω από τους θόλους των εκκλησιών του Μυστρά, αντιγράφοντας τμήματα ολόκληρα από τοιχογραφίες, για να μείνει στο χρόνο, ό,τι απόμεινε μέσα στο χρόνο από μια λατρεία βυζαντινή.
Αλλά βέβαια δυσκολεύεται να μιλήση κανείς για «θυσία», εκεί όπου περισσεύει η προθυμία της προσφοράς. Άλλωστε, αυτή η πολύχρονη θητεία του Μαυρικάκη σ’ αυτόν τον χώρο, του εξασφάλισε κάτι παραπάνω από μια απλή «οικείωση» της τεχνοτροπίας – αν η λέξι δεν θεωρείται ανευλαβής για το αντικείμενό της – των αγιογράφων της εποχής των Παλαιολόγων. Κέρδισε – θα πει ο αξέχαστος Κόντογλου – «την αφομοίωσι των πνευματικών στοιχείων».
Κι όταν αυτές οι κατακτήσεις και τα κέρδη του θα βρουν την έκφρασί τους στο προσωπικό του έργο, στις απεικονίσεις των αγιογραφικών θεμάτων του, ο Κόντογλου θα του γράψη και πάλι:
«Ένοιωσες το πνεύμα που εμψυχώνει τα έργα του Μυστρά… και σιγά – σιγά δημιουργείς κάτι δικό σου. Δηλαδή μαθαίνεις την γλώσσα και κάνεις δικές σου φράσεις , χωρίς να μιμήσαι τις φράσεις που έμαθες από το σχολείο.»
ΩΣΤΟΣΟ -για να ξαναγυρίσουμε στα αντίγραφα– προβάλλει αυτόματα το θέμα μιας ουσιαστικώτερης αξιοποιήσεώς τους. Ένα τέτοιο, τόσου εύρους έργο, δεν επιτρέπεται να μένη κλεισμένο στο εργαστήρι του καλλιτέχνη, ούτε άλλωστε εξαντλείται στα πλαίσια μιας εκθέσεως. Κι όσο μάλιστα ο ζωγράφος, που τόσο μόχθησε, δεν έχει το δικαίωμα πωλήσεως των «αντιγράφων», είναι φυσικό να διερωτάται κανείς, αν δεν θα έπρεπε κάποια υπεύθυνη υπηρεσία να τα αποκτήση, για να μπορούν και οι πολλοί – έτσι συγκεντρωμένα – να τα βλέπουν. Γιατί όχι –τάχα– η Αρχαιολογική Υπηρεσία που μαζύ με το Υπουργείο Παιδείας ενέκριναν και επέτρεψαν το έργο της αντιγραφής;»
Κάποια στιγμή, το Υπουργείο Παιδείας ζήτησε να αγοράσει τα φορητά του έργα – τα περισσότερα αντιγραφές τοιχογραφιών του Μυστρά – όμως ο Ε. Μαυρικάκης αρνήθηκε, επειδή δεν τα θεωρούσε έργα ολοκληρωμένα αλλά ασκήσεις. Για τον λόγο αυτό δεν τα εμπορεύθηκε ποτέ, προτιμώντας (πολλά εξ αυτών) να τα χαρίσει σε φίλους του και σε ανθρώπους που εκτιμούσαν τη βυζαντινή τέχνη.
Παράλληλα με την καλλιτεχνική «θητεία» του στη Σπάρτη και στη Λακωνία ο Ε. Μαυρικάκης, «περιπλανήθηκε», κατά καιρούς, για 10 περίπου χρόνια, συνολικά, σε διάφορα άλλα μέρη της Ελλάδας, αγιογραφώντας ναούς αλλά και μελετώντας παραδοσιακά βυζαντινά αγιογραφικά πρότυπα, πολλές φορές «κρυμμένα» στα περιθώρια του χρόνου, προσπαθώντας να διεισδύει, διαρκώς, όλο και βαθύτερα στην μυσταγωγική τέχνη της αγιογραφίας.
Ο Ευάγγελος Θεοδ. Μαυρικάκης στη διάρκεια της καλλιτεχνικής του πορείας, φιλοτέχνησε πάνω από 100 φορητές εικόνες, αντίγραφα ή πρωτότυπα, και αγιογράφησε γύρω στους 70 ναούς σ’ ολόκληρη την Ελλάδα (Λακωνία, Ήπειρο, Ζάκυνθο, Βοιωτία, Σύρο, Κορινθία, Αθήνα, Μεσσηνία κ.α.).
«Μέχρι και τις τελευταίες μέρες της ζωής του, το 1974, σκαρφάλωνε στις σκαλωσιές αγιογραφώντας …χρησιμοποιούσε τα εργαλεία του και μελετούσε τις σημειώσεις του, τα γράμματα του δασκάλου του και τα βιβλία του.»
ΑΡΓ. Β. ΚΥΡΙΔΗΣ
Ο Φώτης Κόντογλου, αποδίδει (δικαίως) στους αγιογράφους όλων των χρόνων τρία χαρίσματα: Ευλάβεια, Ταπείνωση και Πίστη. Και τα τρία αυτά χαρίσματα χαρακτήρισαν όχι μόνο την Τέχνη που υπηρέτησε και έκανε σκοπό της ζωής του ο Ε. Μαυρικάκης, αλλά και την οικογενειακή και κοινωνική του ζωή και παρουσία. Έτσι τον θυμούνται όσοι παλαιοί Σπαρτιάτες βρίσκονται ακόμα εν ζωή και αυτή είναι η παρακαταθήκη που άφησε (μαζί με το αξεπέραστο έργο του) στη Σπάρτη, την οποία αγάπησε όπως την πατρίδα του, τη Σύρο.
Δυστυχώς, όμως, η Σπάρτη έχει ένα ηθικό έλλειμμα απέναντι στον Ευάγγελο Θ. Μαυρικάκη, αφού δεν του απέδωσε την οφειλόμενη τιμή και ευχαριστία ΟΥΤΕ εν ζωή ΟΥΤΕ μετά θάνατον.
Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ αυτή παραμένει ανοιχτή έως ΚΑΙ σήμερα, για την τοπική κοινωνία και τους θεσμικούς της εκπροσώπους, προκειμένου να αποκατασταθεί η ηθική τάξη των πραγμάτων.
Έτσι κι αλλιώς ο Ε. Μαυρικάκης, κατά τη ρήση του Νίκου Καζαντζάκη, βρίσκεται στην Αιώνια Μνήμη και στον Παράδεισο :
«Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον Παράδεισο και μπες μέσα.»
Σπάρτη 18-9-2024
Βαγγέλης Μητράκος
