Με την απόδοση τιμητικών τίτλων και ανακήρυξη σε επίτιμα μέλη του Μουσείου Μίκη Θεοδωράκη – Ζάτουνα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκου Χριστοδουλίδη (παρέλαβε η Πρόξενος στην Ελλάδα κυρία Χριστίνα Ζίγκα), του προέδρου της Βουλής των Ελλήνων, Κωνσταντίνου Τασούλα (ο οποίος, βέβαια, δεν παρευρέθη και θα του παραδοθεί από τους παριστάμενους βουλευτές) και του Γορτύνιου σκηνοθέτη του «Ζ», Κώστα Γαβρά (στον οποίον τον έγχαρτο έπαινο θα παραδώσει ο ίδιος ο πρόεδρος του Μουσείου), ολοκληρώθηκαν το βράδυ της Κυριακής (1 Σεπτεμβρίου 2024), στο Διασυνεδριακό Κέντρο Δημητσάνας, οι τριήμερες εκδηλώσεις του 3ου Διεθνούς Φεστιβάλ Μίκη Θεοδωράκη – Αρκαδίες Ζάτουνα, εκδηλώσεις οι οποίες είχαν ξεκινήσει από την Παρασκευή 30 Αυγούστου, με την προβολή της γνωστής ταινίας «Ζ» του Κώστα Γαβρά επενδυμένη με μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.
Παρά την απογευματινή νεροποντή στη Δημητάνα, στη μικρή αίθουσα του Διασυνεδριακού (οι καιρικές συνθήκες υποχρέωσαν τους διοργανωτές το τέλος των εκδηλώσεων να δοθεί εκεί και όχι στη Ζάτουνα) υπερεβδομήντα …ορκισμένοι στο μεγαλείο του εμβληματικού Μίκη έδωσαν το παρών.
Θα έλεγε κάποιος πως η απογευματινή συνεδρία της 3ης ημέρας των εκδηλώσεων αποτελούσε το πολιτικό συμπόσιο του εξόριστου Μίκη την περίοδο 1968 – 1969 στη Ζάτουνα. Εκεί απ’ όπου ατένιζε τα ανατολικά πρανή της Δημητσάνας και ο άλλοτε δήμαρχος του ιστορικού Δήμου, Σπύρος Μαλεβίτης, είχε την πρόνοια να ονομάσει το νεότευκτο θεατράκι της πόλης «Θέατρο Μίκης Θεοδωράκης».
Μια πολιτική διαβούλευση με «επίδικο» την καταλλαγή και συναίνεση ήταν η απογευματινή συνεδρία της περασμένης Κυριακής, στη Δημητσάνα, με βασικό ομιλητή τον Μακεδόνα (Κιλκίς) υπουργό Δικαιοσύνης, Γιώργο Φλωρίδη (συμπορευόμενο κατά το παρελθόν με τον πρόεδρο του Μουσείου, Παρασκευά Παρασκευόπουλο, όντες αμφότεροι βουλευτές της κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη, μάλιστα και συμπροταγωνιστές για την περιβόητη συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη στα Σκόπια (13.12.1997), στ’ όνομα της …φιλίας των λαών!
Φυσικά, οι εποχές, τότε, ήταν άλλες και η ….ευρυχωρία των απόψεων Μίκη για τη χώρα των Σκοπίων έφθαναν έως και στη Συνομοσπονδοποίηση τής από βορράν πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (έτσι έγραφαν οι χάρτες στο σχολείο μας την περίοδο της χούντας) με την Ελλάδα!
Εικοσιένα χρόνια αργότερα (4.2.2018) ο Μίκης έμμελε να συμπαραταχθεί με τους «φασίστες», τους «τραμπούκους» και τους «αναρχικους» στο Σύνταγμα, στη …θυελώδη ομιλία του, κάτι σαν «κάθαρση» του ίδιου του είναι, κάτι σαν επιβεβαίωση της ιδιοσυστασίας και του πεπρωμένου της φυλής. Το …πρωί ο διχασμός, το μεσημέρι ο …σασμός και το βράδυ οι… ύμνοι στον αντικατοπτρισμό μας, στο άλλο μας μισό, εκείνο από το οποίο …πολιορκούμαστε και δεν ομολογούμε!
Ο Μίκης με τις πολιτικές του παλινωδίες, από την ΕΟΝ του Μεταξά (που με τόση μαεστρία προσπαθεί να στρογγυλέψει τη συμμετοχή του) έως την Αντίσταση, τη Μακρόνησο και τον Ωρωπό!
Ο Μίκης «Ή Καραμανλής, ή τανκς» (το 1974) έως υπουργός της Κυβέρνησης Μητσοτάκη(!), όντας προδικτατορικά βουλευτής της ΕΔΑ και μεταδικτατορικά του ΚΚΕ!
Έτσι, λοιπόν, δεν είναι οξύμωρο ότι οι άνθρωποι που έβριζε χθες, σήμερα να τον υμνούν! Αίφνης τα τόσο ωραία λόγια του Νίκου Κοτζιά, του υπουργού που υπέγραψε τη Συμφωνία των Πρεσπών!
Το απλό – νοσταλγικό καλωσόρισμα (στην απογευματική συνεδρία) του Θανάση Πετράκου, η συστολή με την οποία παρουσιάστηκε ο νεότατος εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ, Αθανάσιος Γλαβίνας και ο λακωνικός, πλην, εξόχως περιεκτικός λόγος του αναπληρωτή περιφερειάρχη, Χρήστου Λαμπρόπουλου, ένα μόνο πράγμα συνομολογούσαν: οι άνθρωποι είμαστε ευμετάβλητα όντα· γι’ αυτό και «κρείττον του λαλείν το σιγάν»· λίγο πριν τη συναίνεση!
