- Γράφει ο Ι.Γ. Ασημακόπουλος
«10ο Παγκόσμιο Συνέδριο Αποδήμων Αρκάδων.» Άλλοι το είπαν «Παγκόσμιο Παναρκαδικό Συμβούλιο». Συγκινητικό όπως και να ’χει, ε; Θα με ρωτήσεις, και οι ιθαγενείς; Οι αυτόχθονες Αρκάδες; Σα να λέμε οι μόνιμοι κάτοικοι; Αυτοί που φυλάνε Θερμοπύλες; Δεν έχουν λόγο;
Δε βαριέσαι… Ποιος θα κάτσει να ακούσει τώρα κάτι λίγους γέροντες που περιφέρονται σαν αερικά στα ρημαγμένα χωριά της Αρκαδίας κι ανάβουν τα καντήλια στα νεκροταφεία…
Σημασία έχει πως οι Παγκόσμιοι Αρκάδες ήρθαν στην Αρκαδία, στην Τρίπολη. «Αρκαδία χαίρε»… Μπόλικη συγκίνηση… Κάποιοι δάκρυσαν κιόλας…
Μετά τον εκκλησιασμό στον Άγιο Βασίλη, ίσια στο Μαλλιαροπούλειο Δημοτικό Θέατρο Τρίπολης. Ξανά παπάδες, δεσποτάδες, αγιασμός, λιβάνια, κύριε ελέησον και πάτερ ημών. Ευχές, προσευχές, τρισάγια και πύρινοι λόγοι, πλήρεις καλολογικών στοιχείων, κοσμητικών επιθέτων στον υπερθετικό βαθμό. Για την Αρκαδία την αγαπημένη. Μνήμες ή Μνημόσυνα; Δεν έχει σημασία… God bless Arcadia… (Ο Θεός να ευλογεί την Αρκαδία…). Όμως τα προβλήματα της Αρκαδίας δεν λύνονται με ευχές και λιτανείες…
Μετά, σειρά πήραν οι πολιτικοί. Πολιτευτές και πολιτικάντηδες διαφόρων τύπων, επιπέδων και αποχρώσεων. Δημόσιες σχέσεις. Χαμόγελα αστραφτερά. Πλακέτες. Υποσχέσεις. Όμορφα λόγια για τα ξενιτεμένα μας αδέρφια που τρώνε το πικρό ψωμί της ξενιτιάς. «Et in Arcadia ego»…
Ο Δήμαρχος Μεγαλόπολης τόλμησε «να τα χώσει», εκτός προγράμματος, για το δράμα της Μεγαλόπολης, που αφού έδωσε τα σπλάχνα της στην εθνική οικονομία επί 50 χρόνια, τώρα βουλιάζει. Θύμα της βίαιης απολιγνιτοποίησης και των «όμορων», που έπεσαν να αρπάξουν ό,τι μπορέσουν. Τα είπε, αλλά δεν ίδρωσε το αυτί κανενός!!!
Η Αρκαδία ρημάζει. Ρήμαξε. Στην απογραφή του 2021 επίσημα φέρεται να έχασε 10,5% του πληθυσμού της, κι αν λογαριάσεις ετεροδημότες, μετανάστες και φοιτητές που αύριο θα φύγουν, το ποσοστό ανεβαίνει ιλιγγιωδώς. Πρωταγωνίστρια η Γορτυνία με μείωση 21% και ακολουθεί η Μεγαλόπολη με 18%. Σήμερα, τρία χρόνια μετά, τα πράγματα είναι απείρως χειρότερα. Ακούει κανείς; «Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα…»
Ο πληθυσμός της Αρκαδίας γερνάει. Τα σχολεία έκλεισαν σε όλα τα χωριά. Οι νέοι έφυγαν. Όλοι μιλούν για ανάπτυξη. Θέσεις εργασίας. Μπλα, μπλα μπλα… «Έπεα πτερόεντα»…
Οι υπηρεσίες μαζεύτηκαν όλες στην Τρίπολη. ΔΕΗ, ΟΤΕ, Τράπεζες, Δικαστήρια, ΙΚΑ κ.λπ. Για λόγους οικονομίας, είπαν. Αλλά ποια οικονομία; Έτσι η Αρκαδία βουλιάζει πιο βαθιά στην ύφεση. Άσε που ένας «ιθαγενής» από τις εσχατιές της, για να πάει σε μια υπηρεσία στην Τρίπολη θα πρέπει να πληρώσει το μισό από τον πενιχρό μισθό ή τη σύνταξή του. Θα ταλαιπωρηθεί. Θα χάσει μια ημέρα. Κι αν χρειαστεί και δεύτερη; Χρεωκόπησε! Ζήτω η οικονομία. Ταρατατζούμ!!!
Οι υποδομές στο 1950. Δρόμοι, Γεφύρια κ.λπ., ασυντήρητα. Το γεφύρι της Καρύταινας ετοιμόρροπο. Καθαρισμοί κάτω του μηδενός. Μνημεία πολιτισμού έρμαια στον καιρό, καταρρέουν πνιγμένα στα πουρνάρια. Φυσικές καλλονές, αφημένες στην τύχη τους. Ποτάμια, φαράγγια, Βουνά, χωριά, οικισμοί, ρήμαξαν. Θα δεις μόνο τσακάλια, αγριογούρουνα και αλεπούδες να περιφέρονται. Παναρκάδες, αλλού βρέχει…
Από το βήμα του 10ου Συνεδρίου, ειπώθηκαν πολλά. Ίσως και κάποια σωστά. Όμως «Λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα ουδέν εστί…». Οι περισσότεροι ονειρεύονται μια ιδανική Αρκαδία. Εμπνέονται και εκστασιάζονται από το «Αρκαδικό ιδεώδες». Από τους «Αρκάδες ποιμένες» του Nicola Poussin και την ειδυλλιακή Αρκαδία. «Όνειρα θερινής νυκτός»…
Την τελευταία ημέρα οι πόρτες του Συνεδρίου έκλεισαν, για να ψηφιστούν λέει, τα συμπεράσματα. Έβγαλαν έξω δημοσιογράφους, κανάλια, ραδιόφωνα και όποιον απλό Αρκά ήθελε να παρακολουθήσει. Ευτυχώς μας ειδοποίησαν κάποιοι φίλοι και δεν πήγαμε. Ίσως διακυβευότανε η Εθνική Ασφάλεια. Ε; Το είδαμε κι αυτό…
Το καλύτερο το φύλαξαν στο τέλος. Προσκύνημα στο Λιμποβίσι. Τσάμικο. Καλαματιανό. Δροσιά. Νερά. Έλατα. Πλάι στα ερείπια από τις καλύβες των Κολοκοτρωναίων. Τρισάγιο για την ψυχή του Γέρου του Μοριά…
Μόνο που είναι ακόμα αφορισμένος και κανένας δεν ζήτησε από την Εκκλησία να άρει τον αφορισμό του, καθώς και των ηρώων της Επανάστασης. Θα μου πεις, άλλες εποχές. Τότε η Εκκλησία ήταν στο σύστημα διοίκησης των Οθωμανών και είχε επιφορτισθεί από το Σουλτάνο να κρατάει το γένος ήσυχο και σκλαβωμένο. Σήμερα είναι καβάλα στ’ άλογο και κάνει μνημόσυνο σε έναν που έχει αφορίσει. Κλαυσίγελος…
Το «10ο Παγκόσμιο Συνέδριο Αποδήμων Αρκάδων», πέρασε κι αυτό στην ιστορία όπως και τα προηγούμενα 9. Από αυτό (όπως έγινε και με τα προηγούμενα) η Αρκαδία δεν έχει να περιμένει τίποτα. Ευτυχώς, αυτό το κατάλαβε ο λαός της Αρκαδίας και τους γύρισε την πλάτη. Γιατί αν αφαιρέσεις τους επίσημους που «ήρθαν είδαν και απήλθαν», μια χούφτα συνέδρους που από υποχρέωση ήταν εκεί, καθώς και μερικούς δημοσιογράφους από τα Τοπικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, δεν μένει κανένας που να προσήλθε αυθόρμητα…
Αλλά το χειρότερο όλων είναι πως σε όλο αυτό το σόου δεν υπήρχε νέος ούτε για δείγμα. Όλοι ήταν άνθρωποι τρίτης ηλικίας. Που σημαίνει Παγκόσμιοι Απόδημοι Αρκάδες, τέλος. Όλο αυτό το παραμύθι έκανε τον κύκλο του και τελείωσε. Και το 10ο Συνέδριο ήταν όπως όλα τα προηγούμενα. Υποτονικό, ξενέρωτο και χωρίς νόημα…
Σε λίγες μέρες, σαν κατακάτσει ο κουρνιαχτός, οι Παγκόσμιοι Αρκάδες θα είναι μακριά. Στο Σικάγο. Στη Νέα Υόρκη. Στη Μελβούρνη. Στο Σίδνεϋ. Στην Οτάβα… Θα περιγράφουν εντυπώσεις και εμπειρίες από την επίσκεψη στην αγαπημένη Αρκαδία και η φωνή τους θα παίρνει μια νοσταλγική χροιά. Ίσως δακρύσουν κιόλας! Το βέβαιο είναι πως η Αρκαδία θα συνεχίσει να βιώνει την ερήμωση και την παρακμή…
Ξέρω. Θα με ρωτήσεις: Κι εσύ τι περιμένεις από τους Παναρκάδες; Να σώσουν την Αρκαδία από τον κατήφορο; Απαντώ: Όχι. Δεν περιμένω τίποτα. Τους ευχαριστώ που μας επισκέφθηκαν. Να μας ξανάρθουν. Να έρχονται συχνά. Η Αρκαδία θα είναι πάντα εδώ να φυλάει σφιχτά στην αγκαλιά της τα κόκαλα των προγόνων τους.
Η Αρκαδία θα σωθεί, αν σωθεί, από τους ανθρώπους που την κατοικούν. Ο χρησμός δόθηκε από την Πυθία πριν 2700 χρόνια, όταν οι Σπαρτιάτες θέλησαν να την κατακτήσουν και ισχύει πάντα…
«Αρκαδίην μ’ αιτείς; Μέγα μ’ αιτείς.
Ού τοι δώσω. Πολλοί εν Αρκαδίη βαλανηφάγοι
άνδρες έασιν οί σ΄ αποκωλύσουσι…»
(Ηροδότου Ιστορ. Α΄)
ΠΑΝΑΡΚΑΔΕΣ ΧΑΙΡΕΤΕ!!!
