Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ
Τις μέρες αυτές με τον αφόρητο καύσωνα στη χώρα μας αλλά και σε άλλες χώρες, τις φονικές πλημμύρες στην Γερμανία, στην Kίνα, στην Ινδία και αλλού, τις καταστροφικές πυρκαγιές που μαίνονται στην Ελλάδα, στη Σικελία, στην Τουρκία, τον Καναδά στις Η.Π.Α, την μεγάλη τήξη των πάγων στην Ανταρκτική, που προκαλεί την άνοδο της στάθμης της θάλασσας, οι 45 βαθμοί Κελσίου πρόσφατα στη Σιβηρία, κάτι αδιανόητο φυσικά πριν μερικά χρόνια κ.λπ., φαντάζομαι πως θα έκαναν τους περισσότερους να καταλάβουν «πως δε φταίει το κακό το ριζικό μας ούτε ο θεός που μας μισεί», για να θυμηθούμε τον μπάρμπα Κώστα το Βάρναλη, αλλά βρισκόμαστε πλέον στα πρόθυρα της καταστροφής του Πλανήτη εξαιτίας της κλιματικής κρίσης για την οποία πολλοί επιστήμονες μιλούσαν ήδη από την δεκαετία του 70 ―δυστυχώς σε ώτα μη ακουόντων― η οποία προκλήθηκε από την αλόγιστη περιβαλλοντική καταστροφή αλλά και την υπερθέρμανση του πλανήτη.
Διαπρεπείς επιστήμονες έχουν επισημάνει από χρόνια τα δραστικά μέτρα που έπρεπε να έχουν παρθεί σχετικά με τον καταναλωτικό τρόπο ζωής και το μοντέλο ανάπτυξης που κυριαρχεί παγκόσμια στηριζόμενο στην αλόγιστη καταστροφή των φυσικών πόρων και την χρήση των ορυκτών καυσίμων που προκαλούν την υπερθέρμανση του Πλανήτη και φυσικά για την αναγκαία αλλαγή του κοινωνικοπολιτικού συστήματος που αποτελεί την γενεσιουργό αιτία όλων αυτών των καταστροφών που βιώνουμε αλλά και του αρμαγεδώνα που βρίσκεται προ των πυλών.
Έχουν γίνει βέβαια διεθνείς συσκέψεις στο Ρίο, στο Τόκιο στο Παρίσι στην Κοπεγχάγη και το 2019 στη Νέα Υόρκη με σκοπό να παρθούν μέτρα που θα αποσοβήσουν τον κίνδυνο.
Ωστόσο, οι συζητήσεις ήταν πλατωνικές και οι αποφάσεις δεν είχαν δεσμευτικό χαρακτήρα εξαιτίας των συμφερόντων ―κυρίως των ισχυρών κρατών― αυτών δηλαδή που ευθύνονται περισσότερο για την μόλυνση και την υπερθέρμανση του Πλανήτη.
Στην Κοπεγχάγη το 2009 τα κράτη που ευθύνονται περισσότερο για την ρύπανση και την υπερθέρμανση του Πλανήτη (Η.Π.Α, Κίνα, Ινδία) υπέγραψαν μια συμφωνία ―όχι όμως δεσμευτική― ότι θα έπαιρναν μέτρα, ώστε να μην αυξηθεί η θερμοκρασία πάνω από δύο βαθμούς Κελσίου. Η απόφαση αυτή προκάλεσε έντονες αντιδράσεις και θεωρήθηκε ότι αποτελεί θανατική καταδίκη για πολλά νησιωτικά κράτη και την Υποσαχάρια Αφρική.
Πράγματι, ο στόχος αυτός εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους. Μέχρι σήμερα η θερμοκρασία του Πλανήτη έχει αυξηθεί περίπου κατά 0,8 βαθμούς Κελσίου και οι συνέπειες είναι καταστροφικές. Αν επιτρέψουμε λοιπόν να υπερδιπλασιαστεί η αύξηση της θερμοκρασίας, τότε οι συνέπειες θα είναι ολέθριες.
Και αυτά δεν τα υποστηρίζουν κάποιοι γραφικοί οικολόγοι, ούτε κάποιοι που θέλουν να επιβάλουν τον κομμουνισμό, όπως υποστηρίζουν ακροδεξιοί κύκλοι στις Η.Π.Α π.χ. η οργάνωση Τea Party και ο ακροδεξιός πρώην πρόεδρος Τραμπ που απέσυρε τις Η.Π.Α από τη συνθήκη των Παρισίων για το κλίμα!
Σε μια έκθεσή της λοιπόν το 2012 η Παγκόσμια Τράπεζα αποκάλυψε τους κινδύνους που εγκυμονεί αυτός ο στόχος. «Καθώς η παγκόσμια υπερθέρμανση θα προσεγγίζει τους δύο βαθμούς, θα αυξηθεί ο κίνδυνος να πυροδοτηθούν μη γραμμικά φαινόμενα σε κρίσιμα όρια».
Με άλλα λόγια: αν επιτρέψουμε να υπερβεί η θερμοκρασία ένα κρίσιμο κατώφλι, δεν θα μπορούμε πλέον να ελέγξουμε που θα σταματήσει ο υδράργυρος.
Επειδή όμως οι συμφωνίες δεν είναι δεσμευτικές, δεν εφαρμόζονται. Έτσι παραμένουν χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Πράγματι οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου αυξάνονται τόσο γρήγορα, ώστε αν δεν υπάρξουν ριζικές αλλαγές στις οικονομικές δομές μας, οι δυο βαθμοί θα μοιάζουν με ουτοπία.
Στην έκθεση λοιπόν που αναφέραμε η Παγκόσμια Τράπεζα προειδοποιούσε: «οδεύουμε λοιπόν προς ένα κόσμο που μέχρι το τέλος του αιώνα θα είναι θερμότερος κατά 4 βαθμούς Κελσίου και θα χαρακτηρίζεται από αφόρητους καύσωνες, μείωση των παγκόσμιων αποθεμάτων τροφίμων, καταστροφή ολόκληρων οικοσυστημάτων και της βιοποικιλότητας, καθώς και άνοδο της στάθμης των θαλασσών σε επίπεδα που θα είναι απειλητικά για τη ζωή, αναγκάζοντας εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να εκπατριστούν». Και αυτό είναι το αισιόδοξο σενάριο!
Φανταστείτε τι θα συμβεί αν η θερμοκρασία ανέβη στους 6 βαθμούς, όπως υποστηρίζει ο συνήθως συντηρητικός στις προβλέψεις του Διεθνής Οργανισμός Ενέργειας. Τότε μιλάμε για πραγματικό Αρμαγεδώνα!
Πρέπει λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε ότι η κλιματική αλλαγή έχει μετατραπεί πλέον σε μια πολύ επικίνδυνη κλιματική κρίση, που απειλεί την ύπαρξη του ανθρώπινου είδους!
ΑΙΤΙΑ THΣ ΥΠΕΡΘΕΡΜΑΝΣΗΣ
Φυσικά το πρόβλημα δεν προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία. Έχει συγκεκριμένα αίτια ―που σύμφωνα με την βραβευμένη δημοσιογράφο και συγγραφέα Ναόμι Κλάιν στο βιβλίο της Καπιταλισμός εναντίον Κλίματος― «βρίσκονται στο ότι αυτά που πρέπει να γίνουν για να αποφευχθεί ο όλεθρος προσκρούουν στον απαλλαγμένο από κάθε έλεγχο και περιορισμό απορυθμισμένο καπιταλισμό, δηλαδή στο νεοφιλελευθερισμό, την κυρίαρχη ιδεολογία από το 1988 με την παγκοσμιοποίηση. Οδεύουμε λοιπόν στον όλεθρο, επειδή τα αναγκαία μέτρα για την αποτροπή της καταστροφής είναι εξαιρετικά απειλητικά για τα συμφέροντα αυτών που ελέγχουν σε παγκόσμιο επίπεδο την οικονομία, τις πολιτικές διαδικασίες και τα περισσότερα από τα μεγαλύτερα Μ.Μ.Ε».
Πώς είναι λοιπόν δυνατόν, όταν οι άξονες του νεοφιλελευθερισμού είναι η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, η άρση των περιορισμών στη λειτουργία των πολυεθνικών και η όσο γίνεται μεγαλύτερη μείωση της φορολογίας τους οι κοινωνίες να επενδύουν σε δημόσιες υπηρεσίες και υποδομές για τη δραστική μείωση της υπερθέρμανσης;
Είναι λοιπόν φυσική συνέπεια του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού η ένταση της αύξησης των αερίων του θερμοκηπίου. Είναι λοιπόν προφανές ότι ο νεοφιλελευθερισμός ―στον οποίον ομνύει και η κυβέρνηση Μητσοτάκη― βρίσκεται σε πόλεμο με το φυσικό μας περιβάλλον! Κι αυτό γιατί ο καπιταλισμός μοιάζει με το ποδήλατο, που για να παραμείνει όρθιο πρέπει ο ποδηλάτης να πατά συνεχώς πετάλ, γιατί διαφορετικά θα πέσει.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ;
Με δεδομένο, λοιπόν, ότι έχει χαθεί πολύς πολύτιμος χρόνος από τότε που οι επιστήμονες έχουν χτυπήσει τον κώδωνα του κινδύνου και είναι πια ορατός ο κίνδυνος της επερχόμενης καταστροφής είναι ανάγκη να ενεργήσει η ανθρωπότητα όσο γίνεται πιο γρήγορα και με τη μεγαλύτερη δυνατή αποφασιστικότητα. Όπως επισημαίνει και ο Κέβιν Άντερσον, αναπληρωτής διευθυντής του κέντρου Τίνταλ για την Έρευνα της Κλιματικής Αλλαγής, δεν υπάρχει πια χρόνος για ήπια μέτρα στα πλαίσια του υπάρχοντος οικονομικού και κοινωνικού συστήματος. Σήμερα οι αλλαγές πρέπει να είναι επαναστατικές…
Η Ανθρωπότητα λοιπόν βρίσκεται μπροστά στο εξής δίλημμα:
ΣΩΤΗΡΙΑ ή ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ;
ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ή ΣΩΤΗΡΙΑ;
