- Γράφει ο Ι.Γ. Ασημακόπουλος
«Ω, εσύ διαβάτη, όπου πατήσεις, να προσέχεις —
εδώ πονά η σιωπή, πονάει κι η πέτρα κάθε δρόμου
κι απ’ τη θυσία κι απ’ τη σκληρότητα του ανθρώπου.
Εδώ μια στήλη απλή, μαρμάρινη, όλη κι όλη
με ονόματα σεμνά, κι η Δόξα τα ανεβαίνει
λυγμό-λυγμό, σκαλί-σκαλί, μεγίστη σκάλα.»
Γ. ΡΙΤΣΟΣ
Πέρασαν 81 χρόνια από εκείνο το αποτρόπαιο πρωινό της 24ης Φεβρουαρίου του κατοχικού έτους 1944. Τα πολυβόλα που κρατούσαν εγκληματικά χέρια ΓερμανοΝΑΖΙ στρατιωτών, ήχησαν από τις γύρω πλαγιές και σα στάχυα θέρισαν τις ζωές 212 αθώων ανθρώπων.
Ο απόηχος των πολυβόλων, ακούγεται ακόμα στις Βίγλες και πνίγεται μαζί με το βόγγο των εκτελεσμένων, πέρα στις βουνοπλαγιές, γιατί ο άδικος θάνατος τους ποτέ δεν δικαιώθηκε.
Δεν ήταν μάχη δύο αντιμαχόμενων στρατιωτικών μονάδων. Ήταν μια εν ψυχρώ εκτέλεση άοπλων αθώων Ελλήνων. Ήταν ένα ακόμα αποτρόπαιο έγκλημα, από αυτά που συνήθιζαν οι Γερμανοί κατακτητές, για να κάμψουν το φρόνημα αντίστασης του Ελληνικού λαού. Ήταν ένα ακόμα έγκλημα πολέμου των Γερμανών, αφού τα θύματα ήταν άοπλοι. Ήταν ένα ακόμα στυγερό έγκλημα των ΝΑΖΙ κατά αθώων ανθρώπων, αφού τους πήραν από τις φυλακές της Καλαμάτας και της Τρίπολης, όπου είχαν καταλήξει καθ’ υπόδειξίν των κουκουλοφόρων Ελλήνων συνεργατών των Κατακτητών.
Πέρασαν 81 χρόνια. Η Ναζιστική Γερμανία νικήθηκε. Ο πόλεμος τελείωσε αφήνοντας πίσω του δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς, χώρες κατεστραμμένες, λαούς αποδεκατισμένους.
Στις Βίγλες Μεγαλοπόλεως, όπως και σε χιλιάδες παρόμοιους τόπους θυσίας στην Ελλάδα, στήθηκε μνημείο που θυμίζει το αποτρόπαιο έγκλημα των Γερμανών, στις επόμενες γενιές.
Εδώ, κάθε χρόνο στις 24 Φλεβάρη, ο Δήμος Μεγαλόπολης διοργανώνει τελετή μνήμης και τιμής στους αθώους νεκρούς. Όμως ο άδικος θάνατος των θυμάτων στις Βίγλες δεν δικαιώθηκε.
Η Γερμανία ποτέ δεν τιμωρήθηκε για τις εκατοντάδες χιλιάδες ζωές αθώων Ελλήνων που στέρησε. Ποτέ δεν πλήρωσε για την ολοσχερή καταστροφή των υποδομών που προκάλεσε. Ποτέ δεν επέστρεψε τους πολιτιστικούς θησαυρούς που άρπαξαν από τη χώρα μας. Ποτέ δεν εξόφλησε τα αναγκαστικά δάνεια που πήρε από την Ελλάδα, καταδικάζοντας τον Ελληνικό λαό σε θάνατο από πείνα το 1941. Πρόσφατα από την Κρήτη ο Γερμανός πρόεδρος Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ, σχολιάζοντας το θέμα, είπε: «Γνωρίζετε ότι η Γερμανία θεωρεί ότι το νομικό ζήτημα των αποζημιώσεων έχει κλείσει βάσει του διεθνούς δικαίου. Ωστόσο, αποδεχόμαστε την ιστορική και ηθική μας ευθύνη».
Τα τελευταία χρόνια, Γερμανοί αξιωματούχοι στην Ελλάδα, παρελαύνουν στα μνημεία των θυμάτων των ΝΑΖΙ, και κάνοντας προκλητικά δημόσιες σχέσεις, ζητούν υποκριτικά συγνώμη για τα εγκλήματα των προγόνων τους ή αποδέχονται τάχα την ιστορική και ηθική ευθύνη.
Στο μνημόσυνο στις Βίγλες, ο Γερμανός πρέσβης μίλησε με σπασμένα ελληνικά για να κατευνάσει το συναισθηματισμό μας. Όμως η όποια συγνώμη και η ανάληψη της όποιας ευθύνης, όταν δεν συνοδεύεται από πράξη, είναι κενό γράμμα. Είναι υποκρισία. Είναι ανώφελη, αφού εξασφαλίζει την ατιμωρησία του εγκληματία και την μη αποκατάσταση των ζημιών που προκάλεσαν με την αναίτια επίθεση στην πατρίδα μας.
Είναι ύβρις απέναντι στους αθώους νεκρούς, τον τόπο της θυσίας να πατούν βέβηλα πόδια και άνθρωποι τύπτοντας υποκριτικά το στήθος. Να πατάνε το χώμα που ποτίστηκε με το αίμα της Γερμανικής θηριωδίας, μέχρι η συγνώμη του Γερμανικού κράτους να είναι ειλικρινής, και να αποκτήσει περιεχόμενο. Μέχρι «να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση» και οι νεκροί να βρουν δικαίωση…
