Εξήντα δύο χρόνια μετά τον «απιών» Κωνσταντίνο Καραμανλή («Ο κ. Καραμανλής ώχετο απιών», δηλαδή ο Καραμανλής όπου φύγει φύγει! έγραφε η «Ελευθερία» του Πάνου Κόκκα) που διέφυγε από την πίσω πόρτα της πολιτικής σκηνής, δηλώνοντας ότι «δεν υπάρχουν οι συνθήκες για να εκπληρώσει την αποστολή του», ένας άλλος πρώην πρωθυπουργός φαίνεται να βαδίζει στον ίδιο δρόμο – μόνο που αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε διαβατήριο, παρά μόνο μια επιστολή παραίτησης.
Ο Αλέξης Τσίπρας, μετά από δεκαέξι χρόνια στη Βουλή, αποφασίζει να εγκαταλείψει το αξίωμα του βουλευτή, καταγγέλλοντας ένα «δημοκρατικά απογυμνωμένο Κοινοβούλιο». Μοιάζει, αν μη τι άλλο, με πολιτική απόδραση συνείδησης. Όπως ο Καραμανλής του ’63, που άφησε πίσω του μια χώρα σε κρίση νομιμοποίησης, έτσι και ο Τσίπρας φεύγει δηλώνοντας αηδία για ένα σύστημα που δεν τον χωρά. Ο πρώτος έφυγε από φόβο για τη Φρειδερίκη· ο δεύτερος από απέχθεια για τη φθορά της πολιτικής. Και οι δύο, ωστόσο, «παίζουν τα ρέστα τους» σε ένα στοίχημα με την Ιστορία – να επιστρέψουν κάποτε, ηθικά δικαιωμένοι.
Μόνο που ο Καραμανλής γύρισε ως «εθνάρχης». Ο Τσίπρας; Μένει να φανεί αν η δική του «επιστροφή» θα γίνει από τα ορεινά της κοινωνίας ή από τα παρασκήνια μιας νέας πολιτικής σκηνής.
Γιατί στην Ελλάδα, κανείς δεν φεύγει πραγματικά από την πολιτική. Απλώς αλλάζει πόρτα εξόδου.
«Π.Μ.»
