- Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΗΤΡΑΚΟΥ
Οι εικόνες είναι γνωστές σε όλους. Κάθε φορά που βρέχει παραπάνω από το κανονικό ή χιονίζει βγαίνουν δεκάδες συμπατριώτες μας στα ρεπορτάζ των τηλεοπτικών δικτύων κι εμφανώς ταραγμένοι οικτίρουν την τύχη τους και καταγγέλλουν ―όχι άδικα― το ελληνικό κράτος σε όλες τις εκφάνσεις του, γιατί τους αφήνει κάθε φορά στο έλεος του καιρού.
Θέλουμε λύπηση; Όχι, δεν θέλουμε λύπηση! Είμαστε μάλλον άξιοι της μοίρας μας! Και να γιατί: Βγείτε μια απλή πεζοπορία στα ημιορεινά μέρη όπου γίνεται η συγκομιδή της ελιάς και δείτε τους σωρούς από τα κλαδιά που συσσωρεύονται στα αυλάκια των δρόμων κι αναρωτηθείτε αν είναι δυνατόν να γίνει η απορροή των υδάτων πολύ δε μάλλον που οι τοπικές αρχές έχουν πάψει εν πολλοίς να καθαρίζουν τα αυλάκια των δρόμων.
Πηγαίνετε σε οποιαδήποτε ρεματιά και δείτε τους σωρούς των απορριμμάτων που κάποιοι συμπατριώτες μας τα ξεφορτώνονται σε βάρος του περιβάλλοντος που ανήκει σε όλους και όχι σ’ αυτούς. Κι αναρωτηθείτε πάλι αν είναι δυνατόν να τρέξουν ελεύθερα τα νερά και χωρίς φερτά υλικά που καταλήγουν στις πεδινές εκτάσεις καταστρέφοντας δρόμους, ιδιοκτησίες και αυτοκίνητα όπως έγινε πρόσφατα στις Κιτριές της Μεσσηνιακής Μάνης.
Έδωσε ο Θεός κι έβρεξε κανονικά μετά από χρόνια κι έτρεξαν οι πηγές, τα ποτάμια και τα ρέματα. Γνωρίζουν οι αρμόδιοι φορείς το εφιαλτικό πρόβλημα της λειψυδρίας και την απλή λύση εμπλουτισμού των υπόγειων υδροφορέων με την κατασκευή κυρίως χωμάτινων ανασχετικών φραγμάτων σε ρέματα και ποτάμια, ώστε να καθυστερεί η ροή του νερού και να γεμίζουν οι υπόγειες δεξαμενές Αν δείτε κάπου τέτοια φράγματα δείξτε τα και σε μας, γιατί δεν έχουμε υπόψη μας ούτε ένα!
Πηγαίνετε έπειτα μια βόλτα σε κάποιο βουνό του τόπου μας κι ελέγξτε τα αυλάκια στις παρυφές των δρόμων. Κάποτε οι Νομαρχίες έβγαζαν τα γκρέιντερ με τις λεπίδες κι έπαιρναν σβάρνα τους δρόμους καθαρίζοντας κι βαθαίνοντας τα αυλάκια ώστε να γίνεται εύκολα η απορροή του νερού και να μη βγαίνουν φερτά υλικά στο οδόστρωμα. Σήμερα οι λαλίστατες περιφερειακές αρχές έχουν ξεχάσει αυτό το καθήκον τους και οι ορεινοί δρόμοι ―όχι μόνο αυτοί― μένουν ακαθάριστοι αναγκάζοντας τα νερά να τρέχουν στο οδόστρωμα αφήνοντας φερτά υλικά που καθιστούν επικίνδυνη την οδήγηση.
Και τι να πει κανείς για την κατάσταση του οδοστρώματος σε πολλά σημεία που καταστράφηκε και παραμένει χρόνια με επικίνδυνες λακκούβες και φθαρμένη άσφαλτο δίχως να συγκινείται κάποιος αρμόδιος, ενώ αρκετά σημεία στις άκρες των δρόμων που έχουν κατολισθήσει ή κινδυνεύουν εμφανώς να κατολισθήσουν παραμένουν αφρόντιστες μέχρι να γίνει κάποιο ατύχημα με μόνη πρόνοια την τοποθέτηση ενός κώνου που παραμένει αψευδής διαχρονικός μάρτυρας της κρατικής αδιαφορίας για επιδιόρθωση.
Ναι, κλαίμε τη μοίρα μας κάθε φορά, αλλά δεν θέλουμε λύπηση γιατί είμαστε συμμέτοχοι στην καταστροφή του όμορφου τόπου μας που δεν τον αγαπάμε και δεν τον σεβόμαστε κι απόδειξη είναι, εκτός άλλων, η τρομακτική ευκολία με την οποία πετάμε τα σκουπίδια μας από το παράθυρο του αυτοκινήτου, μετατρέποντας τους δρόμους μας σε άτυπες χωματερές.
Άραγε μπορούμε κάποτε να συνέλθουμε ή θα παραμείνουμε στο ίδιο έργο θεατές;
