«Πέντε, δέκα, δεκαπέντε, είκοσι…» μέτρησε δυνατά ο Κώστας, κρατώντας τα μάτια του ερμητικά κλειστά.
«Φτου, Γιάννη, σε βρήκα» φώναξε γεμάτος χαρά λίγο αργότερα.
«Μην βοηθάς τη Σοφία, γιατί σίγουρα ξέρεις που είναι κρυμμένη» πρόσθεσε έπειτα λίγο θυμωμένα.
«Μα γιατί, βγήκες τόσο νωρίς;» φώναξε απογοητευμένος ο Γιάννης στο τέλος του παιχνιδιού, με τον Κώστα να τρέχει πανηγυρίζοντας να «φτύσει» τη Σοφία.
Κρυφτό, ίσως και ο τελευταίος γύρος του παιχνιδιού για το καλοκαίρι, αφού η αντίστροφη μέτρηση για την έναρξη της σχολικής χρονιάς έχει ξεκινήσει.
Σε κάποια μικρά σοκάκια της Τρίπολης, σκηνικά όπως αυτό που περιγράψαμε παραπάνω, συνεχίζουν να υφίστανται και ας λένε οι «μεγάλοι» πως τα σημερινά παιδιά μόνο με ένα τηλέφωνο είναι στο χέρι.
Η αναζήτηση της καλύτερης κρυψώνας, το μέτρημα ανά 5 με δυνατή φωνή, το ποδοβολητό για το ποιος θα «φτύσει» πρώτος αλλά και ο μικροκαβγάς που μπορεί να ακολουθήσει― «μα έφτασα εγώ πρώτος, ναι καλά, αφού έκανες συνέχεια ‘περιπτεράκι’»― μας γυρίζουν πίσω στη δική μας παιδική ηλικία και μας κάνουν να νοσταλγούμε την ανεμελιά και το παιχνίδι.
Ως ενήλικες συχνά η τελευταία αυτή λέξη―η οποία αποτελεί ζωτικής σημασίας για ένα παιδί― δεν εντάσσεται στο λεξιλόγιό μας. Όσο τα κεράκια στην τούρτα των γενεθλίων μας αυξάνονται, τόσο εκείνο αρχίζει να αποτελεί παρελθόν.
Ενθυμούμενοι, λοιπόν όλη τη χαρά και τα συναισθήματα που βιώνατε ως παιδί, δοκιμάστε να λάβετε ενεργό μέρος στα παιχνίδια των παιδιών, των ανιψιών σας, των παιδιών της γειτονιάς και θα η ανταμοιβή σας θα είναι τεράστια.
