Στην Αρχαία Επίδαυρο, στο χωριό που βρίσκεται δίπλα στο μικρό θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου, υπάρχει ακόμα ένα περίπτερο ξύλινης κατασκευής με εκείνο το χαρακτηριστικό κιτρινωπό χρώμα, στις προθήκες του οποίου «φιγουράρουν» παλιές εκδόσεις βιβλίων, ενώ τα γύρω του ράφια είναι άδεια.
Η παρουσία του στην περιοχή είναι πλέον μόνο για τουριστικούς λόγους, το συναπάντημα, όμως, μαζί του με πήγε πίσω στο περίπτερο του παππού μου, στην πλατεία του χωριού μας.
Σε εκείνο το περίπτερο, το οποίο λίγα χρόνια πριν απομακρύνθηκε, λόγω ανάπλασης της πλατείας.
Λίγες ημέρες πριν από την οριστική του απομάκρυνση, ο πατέρας μου στάθηκε καμαρωτός καμαρωτός μπροστά του και μου ζήτησε, να τον τραβήξω μια φωτογραφία.
«Δεν ξέρεις με τι κόπο το έφτιαξε ο παππούς σου. Δανείστηκε λεφτά, φώναζε η μάνα μου…» μονολόγησε.
Τη δεκαετία του ’40, αλλά και από πιο νωρίς το περίπτερο αποτέλεσε το μέσο βιοπορισμού των τραυματιών του πολέμου, ενώ τη δεκαετία του ’50 κατείχε μια εξέχουσα θέση στην καθημερινή ζωή των πολιτών, καθώς ο περιπτεράς ήταν ο μόνος που διέθεται τηλέφωνο.
Όλα τα νέα και τα μυστικά ανταλλάσσονται εκεί, οι εφημερίδες γνώρισαν την άνθισή τους μέσα από τα περίπτερα, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που αποτέλεσαν το πιο χιουμοριστικό σκηνικό στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες.
Τι γίνεται, όμως, σήμερα;
Τα περίπτερα, πλέον, έχουν αποκτήσει μια σύγχρονη εικόνα με πληθώρα προϊόντων διαθέσιμα στον καταναλωτή, στην Τρίπολη, όμως, έχουν μειωθεί και σε αριθμό.
Τα υψηλά ενοίκια, τα λιγότερα κέρδη αλλά και η μεταβίβαση πλέον των αδειών μετά τον θάνατο του κατόχου στους δήμους έχει οδηγήσει σε κατέβασμα των ρολών. Μάλιστα, πολλά από αυτά έχουν απομακρυνθεί από τις θέσεις τους για πάντα.
Σχεδόν, λοιπόν μετατρέπονται σε «είδος προς εξαφάνιση», με ελάχιστους απομείναντες να νοσταλγούν τον κομβικό ρόλο τους στην καθημερινή ζωή της πόλης.
Αγγελική Γεωργοπούλου
