- Γράφει ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΑΥΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ, Μαθηματικός- MSc Ηθ. Φιλοσοφίας
Η Κυβέρνηση μάταια αναζητά τον οδικό χάρτη που θα την οδηγήσει στην ανάπτυξη. Το πουλόβερ έχει ξηλωθεί και δυστυχώς ακόμα δεν έχει βρεθεί το κομμένο νήμα. Στην «κοινωνία καζίνο» που ζούμε η νεολαία μετά από δαπανηρές σπουδές βιώνει την κοινωνική αδικία και εκμετάλλευση, ζώντας το όνειρο του παραλόγου. Η ζωή της νεολαίας κατάντησε να είναι παράλληλη με την καθημερινότητα. Κλωτσώντας το χρόνο και ανασαίνοντας καμένο αέρα προσπαθεί να ανοίξει τα φτερά της και να αποδημήσει σε μακρινούς εργασιακούς προορισμούς.
Με τρεις βασικές έννοιες πάμε μπροστά και αλλάζουμε την κοινωνία. Με την αξιοκρατία, την επανίδρυση του κράτους και την αγωνιστική δράση και συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Η κοινωνία μας έχει ανάγκη από οραματικούς-χαρισματικούς ανθρώπους, και ανθρώπους μπροστάρηδες.
Το ρεύμα σκέψης που πρέπει να ξανακυριαρχήσει στην κεντροαριστερά – που ξέμεινε από όραμα- αλλά και πέραν αυτής, είναι να συγκροτηθούν ευρύτερες κοινωνικές ομάδες που θα συμφωνούν σε ένα πλαίσιο ιδεολογικό και θα περιβάλλονται από μια πλατύτερη πολιτική εμπειρία και που θα αποτελούν το συλλογικό οδηγό για την αναγέννηση της αληθινής κοινωνικής πάλης.
Η αγορά στέρεψε από χρήμα, χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν κλείσει και αρκετές επιχειρήσεις έχουν μεταναστέψει σε γειτονικές βαλκανικές χώρες όπου εκεί υπάρχουν φορολογικοί παράδεισοι.
Εδώ φορολογικά τίποτα δεν παραμένει σταθερό, όλα αλλάζουν. Ποτέ στη χώρα μας δε δημιουργήθηκε ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, ένα φορολογικό σύστημα που θα άντεχε στο χρόνο.
Αν και η φράση «επανίδρυση του κράτους» είχε ακουσθεί από πολλές κυβερνήσεις διαχρονικά, διάφορα συμφέροντα δεν την επέτρεψαν τελικά. Η οικονομική κρίση τείνει να εξελιχθεί σε ενδημική νόσο για τη χώρα μας.
Πολλοί δεν έχουν αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης και βγάζουν τα εσώψυχά τους στους καφενέδες, κερνώντας τους συνομιλητές τους από το απόσταγμα ειλικρίνειας, τιμιότητας και νομιμότητας που δήθεν διαθέτουν αυτοί σε όλα τα επίπεδα. Έχουμε συνηθίσει τελικά σε αυτή τη χώρα πάντα να φταίνε όλο οι άλλοι και ποτέ εμείς!
Όλα τα κόμματα διακατέχονται από μια διγλωσσία την οποία διακρίνει μια επικίνδυνη παθογένεια. Η πρόταση και άποψη κάθε κόμματος κάθε φορά είναι σχετική με τη θέση που κατέχει στη πολιτική σκακιέρα. Άλλα λένε όταν είναι στη θέση της αντιπολίτευσης και άλλα όταν κυβερνούν τον τόπο.
Μπορεί στη χώρα μας να γεννήθηκε η δημοκρατία, μπορεί ο διάλογος, η διεκδίκηση να αποτελούν εργαλεία που ρυθμίζουν και δίνουν λύσεις στα καθημερινά προβλήματα, όμως δεν πρέπει να αγνοήσουμε ότι πολλές φορές σ’ αυτήν την χώρα καταχραστήκαμε την δημοκρατία. Πάντα η έννοια του ταξικού και η έννοια του εθνικού είχαν σχέσεις πολιτικά και ιδεολογικά περίεργες. Πάντα το ταξικό συγκρουόταν με το αντίστοιχο εθνικό.
Η φιλοσοφία των αρχαίων προγόνων μας έχει διδάξει και οδηγήσει στην πρόοδο δεκάδες λαούς. Σε εμάς τους νεοέλληνες δυστυχώς απέμεινε το κατακάθι της κουτοπονηριάς του πανέξυπνου ελληνικού λαού που θριαμβεύει έξω από τα σύνορα της χώρας του.
ΥΓ1. Πώς προσδιορίζεται το τι ωφελεί τη χώρα και τι τους εργαζόμενους; Πότε το ταξικό συμφέρον ταυτίζεται με το εθνικό συμφέρον; Λέγω το εξής: «Aν πληγεί μια επιχείρηση, αν, δηλαδή, κλείσει κάτω από την πίεση των εργαζομένων αυτό είναι ταξική νίκη;» Την απάντηση την αφήνω για εσάς.
ΥΓ2. Τελικά υπάρχει οργανωμένος αυθορμητισμός ή καθοδηγούμενη αγανάκτηση;
