Γράφει ο Ι.Γ. ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Το 2023 που ετέθη σαν όριο για το κλείσιμο των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ δεν υπάρχει πλέον, αφού τον περισσότερο χρόνο παραμένουν κλειστές. Στη Μεγαλόπολη η μονάδα Νο 3 ακούγεται πως δεν θα τεθεί ξανά σε λειτουργία και η Νο 4 θα λειτουργεί περιστασιακά έως καθόλου. Είναι λοιπόν σαφές πως η απολιγνιτοποίηση ήρθε. Είμαστε ήδη στην επόμενη μέρα και σε πολύ λίγο χρόνο οι ολέθριες επιπτώσεις αυτού του «ακήρυχτου πολέμου» προς τις λιγνιτικές περιοχές, θα γίνουν έντονα αισθητές και στο λεκανοπέδιο.
Οι ταγοί, μπροστά στο τσουνάμι που έρχεται, αντί να δραστηριοποιηθούν και να κινητοποιήσουν την τοπική κοινωνία, την καθησυχάζουν. Κάνουν ασκήσεις επί… μικροφώνου, όπου ο κάθε αρμόδιος ή παρατρεχάμενος «λέει το μακρύ του και το κοντό του». Μιλάνε για πακτωλό χρημάτων, master plan και μεγαλεπήβολα οράματα. Μιλάνε για ίδρυση αρχαιολογικού μουσείου, για αναστήλωση του αρχαίου θεάτρου, για ανάδειξη των αρχαιοτήτων, για τουριστική ανάπτυξη, για δρόμους και υδραγωγεία. Μιλάνε για ίδρυση εργοστάσιου παραγωγής μπαταριών ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Μιλάνε για βιομηχανικό πάρκο, για ενεργειακές κοινότητες, Φυσικό Αέριο, Φ/Β πάρκα και άλλα μεγαλειώδη, που θα φέρουν ανάπτυξη στην περιοχή και χιλιάδες θέσεις εργασίας. Όλα αυτά φυσικά είναι υπέροχα και μακάρι να γίνουν, όμως μέχρι στιγμής είναι αόριστα, με απροσδιόριστο χρόνο εκτέλεσης και με αμφίβολους πόρους χρηματοδότησης.
Και ενώ ο χρόνος τρέχει αμείλικτος, κανένας δεν κάνει λόγο για κανένα από τα 85 χωριά του λεκανοπεδίου που ρημάζουν από την εγκατάλειψη και την παρακμή. Κανένας δεν σχεδιάζει και δεν οραματίζεται γι αυτά τίποτε. Κανένας δεν βλέπει γι αυτά μέλλον. Τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν στην πόλη της Μεγαλόπολης.
Η ΔΕΗ από την πλευρά της, δίνει κίνητρα και μπόνους για πρόωρη συνταξιοδότηση στο μόνιμο προσωπικό της. Όμως κανένας δεν μιλάει για τους εργαζόμενους «ενός κατώτερου θεού», που δεν είναι άλλοι από τα πεντακόσια (500) περίπου άτομα, που θα πέσουν άμεσα στο μέτωπο της απολιγνιτοποίησης. Που δεν είναι άλλοι από τους 8μηνίτες της ΔΕΗ και τους εργαζόμενους στους εργολάβους και τους εργαζόμενους με μπλοκάκι. Και φυσικά κανένας δεν σκέφτεται ότι πίσω από αυτούς αντιστοιχούν οικογένειες με παιδιά που σπουδάζουν. Με ανήμπορους γέροντες, με πλείστα όσα προβλήματα.
Αν λοιπόν θέλουμε να μιλάμε για «δίκαιη μετάβαση», θα πρέπει ΑΜΕΣΑ να ανακοινωθούν μέτρα για τα πρώτα θύματα της απολιγνιτοποίησης είτε με πρόωρη συνταξιοδότηση, είτε με απ’ ευθείας οικονομική ενίσχυση. Είτε με αμειβόμενα προγράμματα επιμόρφωσης μακράς διάρκειας. Είτε με άλλο τρόπο.
Από την άλλη μεριά, στα μελλοντικά σχέδια ανάπτυξης της περιοχής (master plan) θα πρέπει με σαφήνεια να συμπεριληφθούν και τα 85 χωριά, όπου θα αναδεικνύονται τα συγκριτικά πλεονεκτήματα ενός εκάστου. Όμως πρώτα απ όλα, να δοθεί η δυνατότητα στα χωριά μέσω του προγράμματος «εξοικονομώ κατ’ οίκον», να βελτιωθεί η ζωή των τελευταίων κατοίκων τους.
Όλα θα πρέπει να γίνουν άμεσα, με μεθοδικότητα, σοβαρότητα, διαφάνεια και σωστή ιεράρχηση, αν υπάρχει η πρόθεση από τους εξουσιάρχες, η περιοχή να κάνει βήμα στο μέλλον και όχι βήμα στο χάος…
