Η συμμετοχή των εργαζομένων στις επαρχιακές πόλεις στην 24ωρη πανελλαδική απεργία της ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ (1/10/2025), ανέδειξε με απόλυτη σαφήνεια τη γύμνια των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Η εικόνα που παρουσιάστηκε, ακόμη και από δυνάμεις που ιστορικά θεωρούνταν πιο δυνατές και συνεπείς, φανερώνει ένα φαινόμενο βαθιάς αποσύνθεσης και αποσύνδεσης των ηγεσιών από τις ανάγκες και τις προσδοκίες των εργαζομένων.
Τα κόμματα της αριστεράς συνεχίζουν να ερίζουν χρόνια τώρα για το ποιος είναι ο πιο συνεπής υπερασπιστής των εργαζομένων, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη ότι αυτό το παιχνίδι εξουσίας περιχαρακώνει το εργατικό κίνημα σε μικρές, κλειστές ομάδες. Η έλλειψη ανατροφοδότησης από τους ίδιους τους εργαζομένους προς τις ηγεσίες, αλλά και αντίστροφα, υπονομεύει την ίδια τη δύναμη της συλλογικής διεκδίκησης.
Η πραγματικότητα που διαπιστώνεται είναι ανησυχητική: το παραδοσιακό συνδικαλιστικό μοντέλο αδυνατεί να εμπνεύσει, να κινητοποιήσει και να συντονίσει τις ανάγκες της σύγχρονης εργατικής τάξης. Η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις δείχνει μια σταδιακή αποστασιοποίηση των εργαζομένων, οι οποίοι πλέον δεν βλέπουν στις παραδοσιακές δομές τον θεσμό που θα εκφράσει τα συμφέροντά τους και θα εγγυηθεί αποτελέσματα.
Τι μέλλει γενέσθαι; Η απάντηση δεν μπορεί να είναι μονοσήμαντη. Είναι αναγκαίο να επαναπροσδιοριστεί η σχέση ανάμεσα στις ηγεσίες και τους εργαζόμενους, να δημιουργηθούν δομές ανοιχτής συμμετοχής, διαφάνειας και συνεχιζόμενης ανατροφοδότησης. Παράλληλα, πρέπει να εξεταστεί ποιοι πολιτικοί χώροι μπορούν να αποτελέσουν γέφυρα προς τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας του πρώτου τετάρτου του 21ου αιώνα, χωρίς να εγκλωβίζονται σε παρωχημένα ιδεολογικά σχήματα.
Το ζητούμενο δεν είναι η «μάχη των ετικετών» ή η επικράτηση μιας συνδικαλιστικής ή πολιτικής παράταξης, αλλά η δημιουργία ενός εργατικού κινήματος ζωντανού, ανοιχτού και ικανού να δώσει φωνή στους πολλούς. Ο χρόνος πιέζει και η ανανέωση είναι αναγκαία: διαφορετικά η παρακμή θα βαθαίνει και η κοινωνική απογοήτευση θα μετατρέπεται σε αδράνεια και αδιαφορία.
Η πρόκληση που αντιμετωπίζει σήμερα το εργατικό κίνημα είναι καθαρή: ή θα ξαναβρεί τον πυρήνα της δύναμής του μέσω συμμετοχής, ανανέωσης και διαφάνειας, ή θα παραμείνει εγκλωβισμένο σε μια πολιτική και συνδικαλιστική σήψη, ανίκανη να εκφράσει τις λαϊκές ανάγκες και τις κοινωνικές προσδοκίες του 21ου αιώνα.
Δ.Μ.
