Εκδήλωση αντάξια της ιστορικής μνήμης ενός θλιβερού ιστορικού ορόσημου για τον ελληνισμό πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σάββατο (18 Μαΐου 2024), στις 19:30, στην Τρίπολη, στο Αμφιθέατρο του Μουσικού Σχολείου Τρίπολης.
«Μια εκδήλωση ιστορικής αναδρομής μουσικοφιλολογικού αναλογίου» την ονόμασαν οι διοργανωτές, «τιμώντας τους Αρκάδες Αγωνιστές & Πεσόντες στην Κύπρο το 1974».
Οι συντελεστές της εκδήλωσης, προεξάρχοντος του Δ/ντή του Πολεμικού Μουσείου/ Παράρτημα Τρίπολης, Δημήτρη Φωτόπουλου, υπερέβησαν εαυτούς, ώστε να παρουσιάσουν μια εκδήλωση με ουσία και περιεχόμενο.
Η σύντομη αναφορά στην ανά τους αιώνες ελληνική παρουσία στην Κύπρο, η ξένη παρουσία στο νησί, οι Αγωνιστές της περιόδου 1955 – 1959, από την Ανεξαρτησία του 1960 μέχρι το 1974 και από το Πραξικόπημα στον Αττίλα Ι & ΙΙ, όλα μια κινηματογραφική ταινία, ένα ντοκυμανταίρ με λόγο, εικόνα και μουσική. Ένα Μνημόσυνο για τους πεσόντες, μια γλυκόπικρη θύμιση για τις σκλαβωμένες πατρίδες, ένα ατέλειωτο μοιρολόγι για τ’ όμορφο νησί της Αφροδίτης και τους ανθρώπους του. Τους Αρκάδες του Αγαπήνορα!
Το Σάββατο 18 Μαΐου ο αρκαδικός πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος της Τρίπολης απέτισε ελάχιστο φόρο τιμής στους 42 Αρκάδες που έλαβαν μέρος στην αντίσταση κατά του Αττίλα στα χώματα της Μεγαλονήσου κι εκ των οποίων, ιδιαίτερο φόρο τιμής στους τρεις Αρκάδες πεσόντες: Κουρούνη Σωτήριο, Κρατημένο Αναστάσιο και Σπηλιωτόπουλο Ηλία.
«Θα πάρω μιαν ανηφοριά» τους στίχους του Εθνομάρτυρα Ευαγόρα Παλληκαρίδη, σε μουσική Κώστα Κασσιανού, ερμήνευσε έξοχα με απέραντη νοσταλγία ο απόστρατος αξιωματικός Γιώργος Αργυρόπουλος, για να ξεσηκώσει το κατάμεστο από Αρκάδες και Κυπρίους αδερφούς μας Αμφιθέατρο του Μουσικού Σχολείου, οι οποίοι αποθέωσαν την ερμηνεία του μ’ ένα πυκνό και παρατεταμένο χειροκρότημα.
Οι στίχοι της Τουρκοκύπριας Νεσιέ Γιασίν, σε μουσική Μάριου Τόκα, «η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο», θύμισε πως οι λαοί ζούσαν και μπορούσαν να ζουν αδελφωμένοι, εάν τα συμφέροντα δεν τους έσπερναν τον διχασμό.
Ερμηνείες καταπληκτικές, μονόλογοι, διάλογοι, φιλολογικές προσεγγίσεις μοναδικές για τα 50χρονα μιας Εθνικής Τραγωδίας, τις αιτίες της οποίας ανέδειξαν με τη δέουσα λεπτότητα οι διοργανωτές.
Έξοχη και η Έκθεση πινάκων εμπνευσμένων από το Δράμα της Μεγαλονήσου.
50 χρόνια μετά:
• η διαίρεση της Κύπρου και του λαού της παραμένει.
• πάνω από 36% του κυρίαρχου εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας βρίσκεται ακόμα υπό παράνομη στρατιωτική κατοχή από την Τουρκία.
• 200.000 Ελληνοκύπριοι, περισσότεροι από το ένα τρίτο του συνολικού πληθυσμού, οι οποίοι εκδιώχθηκαν βίαια από το κατεχόμενο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπου αποτελούσαν το 70% περίπου του πληθυσμού, στερούνται ακόμα του δικαιώματος επιστροφής στα σπίτια και τις περιουσίες τους.
• Περισσότερα από 750 άτομα, πολίτες και στρατιώτες, είναι ακόμα αγνοούμενοι, καθώς η τουρκική πλευρά αρνείται να συνεργαστεί πλήρως για τη διακρίβωση της τύχης τους.
• Λιγότεροι από 400 Ελληνοκύπριοι και Μαρωνίτες, από τις 20.000 που αριθμούσαν στο τέλος Αυγούστου του 1974, παραμένουν εγκλωβισμένοι στα χωριά τους, που είναι ακόμα υπό κατοχή, ζώντας υπό συνθήκες καταπίεσης και στέρησης, και
• Ούκ έστιν αριθμός επιπτώσεων για τον λαό της Κύπρου από αυτήν την τουρκική εισβολή, η οποία δεν λέει ν’ αρθεί.
Η παρέμβαση του ιατρού Αγαμέμνονα Κοκοφίτη (φωτ.), που με σεμνότητα θέλησε να δώσει τη βιωματική του μαρτυρία για τα γεγονότα του Ιουλίου – Αυγούστου του 1974, αναξέει τις Μνήμες και φέρνει και πάλι στην επικαιρότητα το δράμα της Αρκαδικής Κύπρου μας, αλλά και το «Δεν Ξεχνώ»!
